Εξάλλου, όλες οι ευρωπαϊκές χώρες χρωστάνε πολύ περισσότερα από εμάς. Αλλά, η πολύ περιορισμένη παραγωγική βάση της χώρας, που είναι απόρροια του στρεβλού οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο εγκαθιδρύθηκε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, καθώς και η λεηλασία που υπέστη από την εκτεταμένη φοροδιαφυγή-φοροκλοπή, η οποία έφτασε στα 60 δις ευρώ το χρόνο.Επειδή είμαι της γνώμης ότι για να κατανοήσουμε το σήμερα πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά το παρελθόν των πολιτικών παρατάξεων που κυβέρνησαν τη χώρα. Θα κάνω μία συνοπτική αναδρομή στην πολιτική ιστορία της χώρας, περιγράφοντας με απλά ελληνικά και όχι με δυσνόητους πολιτικοοικονομικούς όρους, για να κατανοήσει ο απλός κόσμος, ποια είναι τα αληθινά αίτια που οδήγησαν τη χώρα μας στο χείλος της καταστροφής.Θα ξεκινήσω λοιπόν, από το 1950, δηλαδή ένα χρόνο μετά τη λήξη του εμφύλιου σπαραγμού. Οι νικητές της εμφύλιας σύρραξης – συντηρητική παράταξη- ευθύς αμέσως μετά την επικράτησή τους, έβαλαν τα θεμέλια και οικοδόμησαν το δικό τους κομματικό-αστυνομικό-πελατειακό και σπάταλο κράτος και έθεσαν τις βάσεις για ένα στρεβλό κρατικίστικο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Η Συντηρητική παράταξη κρατικοποίησε τις συνειδήσεις και εμφύτευσε στο μυαλό των Ελλήνων τον παρασιτισμό. Δημιούργησε ένα υδροκέφαλο κράτος, κρατικοποιώντας όλες τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΗΛΠΑΠ, ΕΥΔΑΠ). Και επινόησε τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα για να βολεύουν τους ομοϊδεάτες τους και τα παιδιά τους. Ροκάνισαν με τους ημέτερους τους στις αρχές τις δεκαετίας του ‘50 τα δισεκατομμύρια από το σχέδιο Μάρσαλ, τη στιγμή που οι άλλες χώρες που υπέστησαν μεγάλες καταστροφές από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, με αυτή την οικονομική βοήθεια ανασυγκροτήθηκαν και ανέπτυξαν βιομηχανίες, τεχνικές και κοινωνικές υποδομές.Τη δεκαετία του ‘50 που η Ελλάδα ήταν παντελώς καταστραμμένη και διχασμένη, οι κυβερνήσεις αναζητούσαν απεγνωσμένα κεφάλαια στο εξωτερικό, εκλιπαρούσαν τις μεγάλες ξένες εταιρίες - κυρίως γερμανικές- να έρθουν στην Ελλάδα να επενδύσουν.Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, το 1958 ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής μαζί με τον υπουργό των εξωτερικών Ευάγγελο Αβέρωφ, επισκέφθηκαν την τότε Δ. Γερμανία με σκοπό να προσελκύσουν επενδυτές και να συνάψουν δάνειο ύψους 200.000.00 μάρκων.Ο Έλληνας πρωθυπουργός εξασφάλισε το πολυπόθητο δάνειο με τοκογλυφικό επιτόκιο, καθώς και την εξαγωγή εργατών στη Γερμανία με τα εξής ανταλλάγματα: α) απελευθέρωση του σφαγέα της πολυάριθμης εβραϊκής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν, β) την οριστική παραίτηση της Ελλάδας από τις διώξεις των Ναζί εγκληματιών, γ) την παραίτηση του δικαιώματος για αξιώσεις επιστροφής του κατοχικού δανείου που αναγκαστικά χορήγησε η Τράπεζα της Ελλάδος στους Γερμανούς.
Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή χρησιμοποίησε την εξαγωγή εργατικού δυναμικού, ως βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνίας, η οποία έμοιαζε με καζάνι που βράζει έτοιμο να εκραγεί. Έλυσε εν μέρει το πρόβλημα της ανεργίας, καθώς και το οικονομικό, αφού το ενάμιση εκατομμύριο (1.500.000) Ελλήνων που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς, άρχισαν να στέλνουν εμβάσματα πολλών δισεκατομμυρίων δραχμών στη χώρα μας.Η εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου από τις συντηρητικές κυβερνήσεις, οδήγησε σε μαζικό κύμα μετανάστευσης,προς τη Γερμανία και άλλες χώρες του εξωτερικού, καθώς και προς τα αστικά κέντρα της χώρας (αστυφιλία).Η πληθυσμιακή αφαίμαξη της ελληνικής περιφέρειας, ερήμωσε τα χωριά και διέλυσε τον παραγωγικό ιστό της χώρας.Το 1980, ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής μας παρέδωσε άνευ όρων στους Γερμανούς και στους ετέρους της, εκχωρώντας εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, λέγοντας τη περιβόητη φράση: «θα σας πετάξω στη θάλασσα να μάθετε να κολυμπάτε». Η Ελλάδα από τη στιγμή που έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν υποχρεωμένη να σεβαστεί το ευρωπαϊκό δίκαιο, καθώς και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δηλαδή τις συμβάσεις που είχε υπογράψει η Ε.Ε. με τρίτες χώρες.Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η κατανάλωση των ξένων προϊόντων ήταν σχεδόν απαγορευτική για το μέσο Έλληνα καταναλωτή, λόγω των υψηλών δασμών. Γι’ αυτό και επιβίωναν οι ελληνικές βιομηχανίες και οι αγροτοκτηνοτρόφοι μας. Μόλις, όμως, καταργήθηκαν οι δασμοί για τα εισαγόμενα προϊόντα, η ελληνική αγορά κατακλύστηκε από ευρωπαϊκά, τα οποία προτιμούσαν οι Έλληνες αφού ήταν κατά κοινή ομολογία καλύτερης ποιότητας. Με αποτέλεσμα οι περισσότερες κρατικοδίαιτες βιομηχανίες που είχαν δημιουργηθεί με θαλασσοδάνεια, να εγκαταλειφθούν από τους βιομήχανους με δισεκατομμύρια χρέη προς το δημόσιο και τις ελληνικές τράπεζες.Οι ελληνικές βιομηχανίες δεν ήταν ανταγωνιστικές διότι δεν είχαν διαθέσει μέρος από τα κέρδη τους ως όφειλαν –τα μετέφεραν σε τράπεζες του εξωτερικού – ώστε να εκσυγχρονίσουν τις επιχειρήσεις τους, προκειμένου να περιορίσουν τα κόστη και να βελτιώσουν την ποιότητα των παραγομένων προϊόντων τους. Και όσες δεν χρεοκόπησαν, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, μεταφέρθηκαν τη δεκαετία του ’90 στις γειτονικές χώρες: Τουρκία, Αλβανία και Βουλγαρία. Με συνέπεια να χαθούν πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας.Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα δισεκατομμύρια από τα ευρωπαϊκά προγράμματα (Μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα, πακέτα Ντελόρ και Σαντέρ) που διοχετεύτηκαν στη χώρα μας, καθώς και άλλα ευρωπαϊκά κονδύλια για τις επιδοτήσεις αγροτικών-κτηνοτροφικών προϊόντων τη δεκαετία του ’80, τα οποία διαχειρίστηκαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και οι γεωργοκτηνοτρόφοι με χείριστο τρόπο. Δυστυχώς τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δεν αξιοποιήθηκαν για την αναδιάρθρωση και τον εκσυγχρονισμό των γεωργικών καλλιεργειών και έτσι χάθηκε μία ακόμη ευκαιρία για να γίνουν τα αγροτικά προϊόντα μας ανταγωνιστικά. Μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους – ανατολικό μπλοκ- στο τέλος της δεκαετίας του ’80, το οποίο ανάγκαζε τις χώρες της δύσης να ακολουθούν μία πιο φιλολαϊκή πολιτική και την απόλυτη επικράτηση του άκρατου φιλελευθερισμού παγκοσμίως, αλλά και η επιβολή στη συνέχεια της παγκοσμιοποίησης, μας έδωσε τη χαριστική βολή. Δηλαδή, περάσαμε στην πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και κυριάρχησε η απόλυτη ασυδοσία.Με συνέπεια η ελληνική αλλά και η ευρωπαϊκή αγορά να κατακλειστούν από εισαγόμενα προϊόντα ασιατικής προέλευσης, πολύ φτηνότερα από τα ελληνικά. Με αποτέλεσμα οι τιμές των ελληνικών παραγόμενων προϊόντων να πιέζονται προς τα κάτω. Γεγονός που οδήγησε στην περαιτέρω συρρίκνωση του πρωτογενούς τομέα.Το νεοφιλελεύθερο πολιτικό δόγμα, απαγορεύει δια ροπάλου κρατική παρέμβαση στην αγορά. Η λειτουργία της βασίζεται στην προσφορά και τη ζήτηση, καθώς και στον ανταγωνισμό, ο οποίος όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν λειτούργησε ποτέ στη χώρα μας.Γι αυτό πολύ συχνά παρατηρούνται στην αγορά φαινόμενα ασυδοσίας, αισχροκέρδειας και κερδοσκοπίας, καθώς και το φαινόμενο εναρμονισμένης πρακτικής στις μεγάλες επιχειρήσεις (γαλακτοβιομηχανίες, ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες κλπ). Οι οποίες συνεννοούνται μεταξύ τους για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους σε βάρος των παραγωγικών τάξεων. Επομένως, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για όποιον διαθέτει κοινό νου, ότι η οικονομική κρίση είναι συστημική. Είναι απόρροια του άκρατου νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Δυστυχώς, οι φτωχοί λαοί, είναι πλέον έρμαια των αδηφάγων αγορών.