Τον δρόμο της αβεβαιότητας για την χώρα άνοιξε ο πρωθυπουργός με την αναδίπλωση και τους παιδικούς χειρισμούς του. Το κύριο αποτέλεσμα των ενεργειών του είναι η πλήρης απώλεια στήριξης της χώρας στο εξωτερικό, αλλά και της κυβέρνησης στο εσωτερικό, στο εξωτερικό, ενδεχομένως δε και στο ΠΑΣΟΚ.Το δείχνουν και οι πρώτες αντιδράσεις (όπως του Αλέκου Παπαδόπουλου) που ίσως εγκυμονούν πολιτικές ανακατατάξεις και εσωκομματικές εξελίξεις. Ο ΓΑΠ έφερε τη χώρα στο αδιέξοδο, την κυβέρνησή του στην απομόνωση και η μόνη λύση είναι να μιλήσει ο λαός. Με κάλπη.Και με μαζικές ειρηνικές συγκεντρώσεις τις 3 ημέρες που στη Βουλή η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου θα ζητά ψήφο εμπιστοσύνης.
Ο ΓΑΠ είπε κάτι που το ξέρουμε, ότι «η χώρα διέρχεται κρίσιμες στιγμές» και πρέπει «να διασφαλίσουμε με αίσθημα εθνικής ευθύνης το μέλλον της πατρίδας». «Έκλαψε» πάλι ότι «πήραμε στους ώμους μας τις αμαρτίες άλλων».
Ζήτησε η πολιτική του να αποκτήσει συναίνεση και «να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας κοινής, εθνικής προσπάθειας». Δηλαδή τα κόμματα να συμφωνήσουν στην δική του αποτυχημένη πολιτική και μάλιστα υπό την δική του ηγεσία – ηγεμονία.
Ποιο είναι κατά τον Παπανδρέου το πολιτικό πρόβλημα της χώρας; Μήπως ότι το χρέος αυξάνεται; Μήπως ότι το μνημόνιο και η πολιτική του ΓΑΠ απέτυχε και ξεσήκωσε τον κόσμο; Μήπως ότι η κυβέρνηση έχασε την λαϊκή πλειοψηφία; Μήπως ότι η Ελλάδα κινδυνεύει με χρεοκοπία; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Το πρόβλημά του είναι ότι η ΝΔ «διαχειρίστηκε την όλη αυτή προσπάθεια με επικοινωνιακούς όρους και όχι με όρους πολιτικής και εθνικής ευθύνης»! Πως το έλεγαν εκείνο το στρουμφάκι που όταν θύμωνε κρατούσε την αναπνοή του και γινόταν σκούρο μπλε; Γκρινιάρη;
Ο ΓΑΠ παραπονιέται ότι του «τέθηκαν δημοσίως όροι που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί». Και λοιπόν; Είδε κανείς γραμμένο ότι χαρίζονται οι πρωθυπουργίες σε γόνους οικογενειών; Ας πάρει το Μαξίμου με γονική παροχή.
Το θέμα είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός τι κάνει: ανασχηματισμό και ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Δηλαδή ένα μικρότερο σχήμα και μία κυβέρνηση που θα έχει και «τεχνοκράτες» και πολιτικούς. Και σίγουρα δεν θα έχει τον Παπακωνσταντίνου στο οικονομικό επιτελείο. Το δεδομένο είναι ότι στον Γιώργο έμειναν όλο και λιγότερες επιλογές – πόσοι «τεχνοκράτες» θα θέλουν τώρα να γίνουν υπουργοί στην τελευταία κυβέρνηση του ΓΑΠ; Ποια ανάταση και νέο ξεκίνημα μπορεί να σηματοδοτήσει η υπουργοποίηση του Φλωρίδη ή της Βάσως Παπανδρέου; Και πόσο ελκυστικοί μπορεί να γίνουν οι ελιγμοί και οι εσωκομματικές ισορροπίες;
Τώρα πια δεν αρκούν οι τεχνικές προσαρμογές. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα της χώρας.