Με τη σκέψη στο «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος» εμφανίζονται να συντάσσονται διάφοροι αστοί αναλυτές μετά από ένα διαρκές πήγαινε - έλα σε διάφορες άλλες θέσεις «διαλόγου».Ετσι, αφού εξάντλησαν κάθε επιχείρημα (από τα περί χρηματοπιστωτικής κρίσης, ως την κρίση χρέους και τα «μαζί τα φάγαμε») χωρίς να μπορέσουν να εξασφαλίσουν την περίφημη λαϊκή συναίνεση που ζητούσαν, τώρα το ρίχνουν στις αγριάδες, δήθεν προς την κυβέρνηση, ενώ στην πραγματικότητα χτυπάνε το σαμάρι για να υποταχτεί ο γάιδαρος, δηλαδή τα μόνιμα υποζύγια, οι εργαζόμενοι.
Δε κρύβουν, εξάλλου, πως το μόνο δρόμο που βλέπουν για να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική κρίση είναι να την πληρώσουν αυτοί που πάντα πλήρωναν. Το νέο είναι πως τώρα καταφεύγουν και σε ανοιχτές απειλές.
Κοντός είναι ο ψαλμός για να τους κοπεί ο βήχας. Ενα ογκούμενο οργανωμένο λαϊκό κίνημα που θα αρνείται να πληρώσει ο λαός τη ζημιά για λογαριασμό της πλουτοκρατίας και θα διεκδικεί την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Οταν η αστική τάξη σε διάφορους τόνους διακηρύσσει «ή τώρα ή ποτέ» κάνει καθαρό πως τώρα είναι η ώρα για την απόλυτη εξαθλίωση των εργαζομένων. Τώρα, δηλαδή, είναι η ώρα να αποδώσει πρακτικά υπέρ μιας νέας τρελής αύξησης των κερδών η εφαρμοζόμενη πολιτική.
Ε, αυτό το «τώρα είναι η ώρα» είναι διαμετρικά αντίθετο για την εργατική τάξη. Απέναντι στην επιθετικότητα των καπιταλιστών είναι η ώρα να σηκωθούν ακόμα πιο ψηλά όλα τα αιτήματα των εργατών.
***
Επειδή σ' αυτήν τη μάχη ξεχωρίζουν απόλυτα η ήρα απ' το στάρι, αναμενόμενη είναι και η ένταση της επίθεσης στο ΚΚΕ, το νου και την ψυχή της οργανωμένης αντίστασης και αντεπίθεσης.
Η αστική τάξη δε χώνεψε ποτέ το γεγονός ότι, ενώ στρατιωτικά νίκησε τον Δημοκρατικό Στρατό, ιδεολογικά και πολιτικά δεν μπόρεσε ποτέ να φέρει το λαό στα μέτρα της, να τον μετατρέψει σε ραγιά που θα προσεύχεται καθημερινά για την μακροημέρευση του αφέντη. Δε χώνεψε ποτέ τους ακατάλυτους δεσμούς του ΚΚΕ με το λαϊκό κίνημα και πολύ περισσότερο το γεγονός ότι αυτοί οι δεσμοί είχαν συγκεκριμένα αποτελέσματα υπέρ των εργατών μέσα από τους ταξικούς αγώνες που συνεχίστηκαν και μετά τη λήξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων.
Ετσι, έφτασε χτες ένας από την «Καθημερινή», που αρέσκεται στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα, να θυμίσει μια φράση του Ράλλη που χαρακτήριζε εμφύλιο όλη την περίοδο μετά τη λήξη των μαχών μέχρι το 1974, για να υπαινιχθεί πως τέτοια έπρεπε να είναι η αντιμετώπιση του ΚΚΕ και σήμερα. Γιατί η αστική τάξη δεν έπαψε ποτέ να βλέπει την ταξική αντιπαράθεση πραγματικά σαν πόλεμο. Αλλά εισπράττει ανειρήνευτη ταξική πάλη στην οποία ασφαλώς και πρωτοπορούν οι κομμουνιστές. Αυτό είναι εξάλλου το μετάλλιο τιμής τους. Και είναι αυτό που και σήμερα εμποδίζει την αστική τάξη να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα εργατικά δικαιώματα.
Η διαρκής επίθεση στο ΚΚΕ δεν αφορά στο παρελθόν. Αυτό το ανασκαλεύουν για το σήμερα και το αύριο: τον χειμώνα που επιφυλάσσει για την εργατική λαϊκή οικογένεια η επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η επίθεση στο ΚΚΕ αφορά στο γεγονός ότι το ΚΚΕ είναι στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης, παίρνει όλα εκείνα τα μέτρα που απαιτούνται για την οργάνωση της λαϊκής πάλης έτσι που μαζί με την καθημερινή αντίσταση, να εδραιώνεται η απαίτηση για μια άλλη κοινωνία, με μια οικονομία χωρίς καπιταλιστές, με το λαό αφέντη.
Η αστική τάξη ξέρει πως όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Και εντείνει την πίεση στο ΚΚΕ, προσπαθώντας να βάλει εμπόδια στη δράση του. Ξορκίζοντας το γεγονός πως, για μια ακόμα φορά, θα αποδειχτεί ότι η ασπίδα υπεράσπισης του ΚΚΕ από τα λαϊκά στρώματα και των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων από το ΚΚΕ, συνιστούν μια εξαιρετικά ισχυρή σχέση, μια σχέση κυριολεκτικά «νύχι - κρέας» με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό για τους εκμεταλλευτές.
Πιο πλατιά στο λαό, πιο έντονα στην οργάνωση της λαϊκής πάλης με προοπτική να ανατραπεί η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, αυτό είναι το «διά ταύτα» που προκύπτει σαν άμεσο καθήκον από τις εξελίξεις.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ