Σε πολλά απο τα προυγούμενα άρθρα στα Αγγλικά έχει γίνει αναφορά σχετικά με την παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό γύρω απο αναλύσεις σχετικά με την πτώση της ποιότητας στην μουσική βιομηχανία. Σε πρώτη φάση θα ήταν χρήσιμο μια μικρή περίληψη των Αγγλόφωνων αυτών άρθρων στα Ελληνικά. Έχει λοιπόν ειπωθεί πως η κοινωνία μας, παρα την συνεχόμενη εισροή μεταναστών, εξακολουθεί να είναι μονοπολιτισμική καθώς η ύπαρξη και μόνο ανθρώπων με διαφορετικό υπόβαθρο αφήνει αδιάφορα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που στόχο έχουν την προβολή και προώθηση ενός μοντέλου-πρωτύπου ζωής, του Αμερικάνικου.Η ενσωμάτωση σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, όπως καί στην Ελλάδα πληθυσμών απο χώρες της Ασίας και της Αφρικής ως ένα βαθμό συνέβαλε στον πολυτισμικό εμπλουτισμό των Ευρωπαικών κοινωνιών, παρόλ ‘αυτά όμως τα ΜΜΕ εξακολουθούν να προάγουν Αμερικάνοποίηση. Δυστυχώς πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες (και ίσως ένα πόσοστό του 70% των Ελλήνων) συνδέουν την Αμερικάνοποίηση με τον πολυπολιτισμό.Πρώτα απ’ όλα, ο πολυπολιτισμός έρχεται σε απόλυτη ρήξη με την παγκοσμιοποίηση η οποία προωθεί την Αμερικάνοποίηση της κοινωνίας. Πολυπολιτισμός σημαίνει πολυτισμικός πλουραλισμός και όχι μόνο αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων αλλα γεφύρωση πάσης φύσεως χάσματος και μίσους μεταξύ δύο αντίθετων πλευρών που στόχο θα έχει την ανάμειξη τους με σκοπό την απο κοινού προσπάθεια για την δημιουργία μιάς καλύτερης κοινωνίας. Σταδιακά η πολυπολιτισμική κοινωνία οδηγεί μέσω της αδελφοσύνης στην κατάργηση των συνόρων και ενοποίηση-συμφιλίωση όλων των λαών (διεθνισμός). Ο πολυπολιτισμός όχι μόνο ενισχύει τις “εθνικές ταυτότητες” αλλα τις ενώνει με σκοπό την καλλιέργεια του ανθρωπισμού και τη συλλογική προσπάθεια για την δημιουργία μιάς ανθρωποκεντρικής κοινωνίας. (Η επιστήμη, οι τέχνες, η φιλοσοφία μπαίνουν στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι στα χέρια λίγων ισχυρών)
Απο την άλλη πλευρά ο Αμερικάνισμός είναι αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης (Νέα Τάξη Πραγμάτων). Το Αμερικάνικο Όνειρο της δεκαετίας του 70, δεν είναι κάτι παραπάνω απο μιά μορφή εξάλειψης της διαφορετικότητας μέσω της συνεχόμενης προβολής ενός ιδανικού εύκολα αποδεκτού απο ένα μεγάλο σύνολο του πληθυσμού σε αντίθεση με τον πολυπολιτισμό που επιδιώκει την ένωση της διαφορετικότητας και όχι το “σβήσιμο των ανθρωπίνων πολιτισμικών επιτευγμάτων” αλλα την αποδοχή είτε της Ελληνικής ανίληψης, είτε της Αραβικής, Ρωσσικής κτλ απο όλους τους ανθρώπους με σκοπό την ενότητα και πνευματική άνοδο. Ο εθισμός στην ευκολία, στον αναγκαίο υπερκαταναλωτισμό, η αυτοματοποίηση των πάντων με μη ανθρωποκεντρικό σκοπό, όλα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως στοιχεία της παγκοσμιοποίησης που μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο εισβάλουν στην καθημερινή μας ζωή. Σε αντίθεση ο πολυπολιτισμός ενισχύει την μελέτη, την εμβάθυνση και απόκτηση μιας περισσότερο σφαιρικής εικόνας για τον κόσμο.
Κατα 80% οι εθνικιστές που όπως προκύπτει είναι εχθροί των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, στην ουσία κατηγορούν κάτι που δεν υπάρχει. Είναι οι μόνοι που δεν καταφέρνουν να ξεδιαλύνουν τις τεράστειες διαφορές μεταξύ διεθνισμού και παγκοσμιοποίησης, και αυτό γιατί δεν είναι τίποτα παραπάνω απο καθοδηγούμενα πιόνια. Η παγκοσμιοποίηση θέλει τους ανθρώπους διχασμένους. Απο την μιά πλευρα τα Ελληνικά ΜΜΕ προωθούν μια υποτιθέμενη κοινωνική συμφιλίωση και απο την άλλη δαιμονοποιούν οτιδήποτε διαφορετικό, ανατρεπτικό και προοδευτικό. Σκοπός τους, να πείσουν το κοινό οτι ενδιαφέρονται για την πρόοδο της κοινωνίας και υπερασπίζονται την δήθεν ειρηνική της πορεία όμως απορρίπτουν οποιεσδήποτε προτάσεις έρχονται σε πλήρη αμφισβήτιση με το προωθούμενο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση τους απέναντι στο “μεταναστευτικό”. Πολλές φορές απο την μιά προβάλλουν τον γολγοθά των μεταναστών αλλα απο την άλλη οι μετανάστες παρουσιάζονται ως “άνθρωποι με την μεγαλύτερη ροπή στην εγκληματικότητα”. Για παράδειγμα σε μιά περίπτωση ληστείας ο υπαίτιος μπορεί να είναι Αλβανός, όμως το ίδιο άτομο αν εκτελέσει μιά καλή πράξη τότε βαπτίζεται ως “Βορειοηπειρώτης”. Τα Αμερικάνικά ΜΜΕ είναι γνωστό για τους τόνους λάσπης που ρίχνουν στα θέματα της Μέσης Ανατολής. Σαφέστατα η λογική του “Διαίρει και Βασίλευε” είναι η άλλη όψη του νομίσματος του Αμερικάνικού Ονείρου που ακούει στο όνομα της πανίσχυρης Blackwater και Gun Industry. Ένα όνειρο που μετατρέπεται σε εφιάλτης, που οι εθνικιστές εξυπηρετούν με την καλλιέργεια της λογικής “η Φυλή μου, η Φυλή σου. Η πατρίδα μου, η δική σου πατρίδα”.
Πως λοιπόν τα αναρχικά κινήματα, το Zeitgeist, και διάφοροι άλλοι αριστεροί και καλλιτέχνες μπορούν να χαρακτηριστούν ως τα “τσιράκια της Νέας Τάξης” όταν είναι οι μόνοι που δεν αποδέχονται τον μιλιταρισμό, αρνούνται την ύπαρξη αστυνομίας και στρατού όταν όλοι οι υπόλοιποι θεωρούν αυτονόητους αυτούς τους ΄θεσμούς; Προφάσεις, δικαιόλογίες και πάνω απο όλα η ”δημιουργία θεωρειών συνωμοσίας” είναι γνωστά χαρακτηριστικά των ακροδεξιών κύκλων.
Εάν λοιπόν οι περισσότεροι αναρχικοί (που συνήθως είναι άνθρωποι των τεχνών) εξυπηρετούν τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης, τότε γιατί οι τέχνες είναι το λιγότερο κερδοφόρο επάγγελμα στην Ελληνική κοινωνία; Γιατί γενικώτερα οι άνθρωποι των τεχνών αντιμετωπίζονται με προκαταλύψεις απο την κοινωνία; Μήπως γιατί οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν καλλιεργήσει σε μεγάλο βαθμό την κριτική τους σκέψη και μπορούν ευκολότατα να απορρίψουν οποιαδήποτε συντηριτική, αναχρονιστική αντίληψη μετατρέπει την Ελληνική κοινωνία σε ένα τεράστειο κλουβί ανθρώπων με αδικαιολόγητες φοβίες και υστερείες; Θέλει τέτοιους ανθρώπους η παγκοσμιοποίηση ή μηπως μιά αγέλη αδύναμη να κρίνει και να σκεφτεί; Υπάρχει περίπτωση ο διαχωρισμός των ανθρώπων να θεωρηθεί ως ειρηνική λύση; Πώς λοιπόν άνθρωποι που πολεμούν την εξουσία μέσω της τέχνης που θεωρείτε ίσως το ύψηστο μέσο έκφρασης εξυπηρετούν τέτιους σκοτεινούς σκοπούς και όχι οι οπαδοί ιδεολογιών που έχουν κάνει κατοχή στο youtube με λόγια μίσους προς οτιδήποτε διαφορετικό;