Οι Έλληνες θα δώσουν τη μάχη των λαών απέναντι στο ΔΝΤ. Τώρα στήνονται οι νέες "Θερμοπύλες". "Εφιάλτες" προδίδουν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό για ένα σχεδόν ανύπαρκτο δημόσιο χρέος.Αυτό, το οποίο σήμερα απειλεί τους Έλληνες με απόλυτη καταστροφή, δεν είναι το χρέος. Αυτό, το οποίο τους απειλεί, είναι η άγνοια. Οι Έλληνες αγνοούν τα πλέον βασικά πράγματα της οικονομίας και σ' αυτήν την άγνοια στηρίζονται τόσο οι ξένοι, που τους λεηλατούν, όσο και οι δικοί τους "Εφιάλτες", που τους προδίδουν. Θα ξεκινήσουμε την ανάλυση με μια απλή ερώτηση και από αυτήν την απλή ερώτηση είμαστε βέβαιοι ότι ο αναγνώστης θα καταλάβει την πραγματική φύση του προβλήματος, που σήμερα απειλεί την Ελλάδα με καταστροφή και το οποίο είναι το χρέος της. Ποια είναι η ερώτηση αυτή; Αν επενδύσει κάποιος στη νίκη ενός αλόγου, φταίει το άλογο αν δεν κερδίσει; Χρωστάει το άλογο αυτά, τα οποία επενδύθηκαν πάνω του;
Έστω ότι κάποιος από εμάς έχει μια "καλή" ιδέα για να βγάλει χρήματα και απλά αυτή η ιδέα απαιτεί χρήμα για να υλοποιηθεί. Τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; Αναζητάς χρηματοδότη, για να σε στηρίξει στο εγχείρημά σου. Βρίσκεις δηλαδή κάποιον και του "υπόσχεσαι" κέρδη. Του λες, για παράδειγμα, δώσε μου 100.000 ευρώ και εγώ σε πέντε χρόνια θα σου δώσω πίσω 1.000.000 ευρώ. Του εξηγείς πώς θα το κάνεις αυτό και εκείνος κρίνει κι αποφασίζει. Γιατί τον συμφέρει να σε χρηματοδοτήσει; Γιατί κανένα δάνειο δεν δίνει τέτοια τεράστια "απόδοση". Τα δάνεια έχουν συγκεκριμένα επιτόκια, ενώ ένας τέτοιος συνεταιρισμός δεν έχει "ταβάνι". Ο χρηματοδότης κρίνει το ρίσκο και ο ίδιος αποφασίζει μόνος του το "επιτόκιο". Μπορεί να ζητήσει τη μερίδα του λέοντος των κερδών, χωρίς να κατηγορηθεί ποτέ για τοκογλυφία.
Η λογική σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλή. Όσο πιο μεγάλο το ρίσκο, τόσο πιο μεγάλη η "απαίτηση". Γιατί υπάρχει ρίσκο; Γιατί στηρίζεσαι αποκλειστικά πάνω στις ικανότητες αυτού, στον οποίο "επενδύεις". Αν είναι βλάκας ή ανίκανος ή άτυχος, υπάρχει πιθανότητα να μην πάρεις τίποτε πίσω. Αυτός, στον οποίο ποντάρεις, δεν σου "χρωστάει" τίποτε. Όχι απλά δεν σου χρωστάει αυτά που σου υποσχέθηκε, αλλά δεν σου χρωστάει ούτε καν αυτά που αποδεδειγμένα σου πήρε. ΜΟΝΟΝ ΑΝ κατορθώσει και βγάλει αυτά που σου υποσχέθηκε, μόνον τότε σου "οφείλει". ΑΝ δεν κατορθώσει να τα βγάλει, δεν σου "χρωστά" τίποτε. Σε περίπτωση αποτυχίας του κοινού πρότζεκτ, δεν έχεις κανένα νομικό δικαίωμα πάνω του ή πάνω στην περιουσία του. Μόνον γι' αυτά που έχεις λάβει "υπόσχεση" έχεις δικαίωμα διεκδίκησης και εφόσον βέβαια αυτά υπάρχουν. Τίποτε άλλο. Αν δεν υπάρχουν, απλά το παίρνεις απόφαση ότι έχασες τα χρήματά σου σε κάτι που δεν άξιζε …όπως λανθασμένα νόμιζες.
Αυτήν την απλή κατάσταση τη γνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι. Είναι μια κατάσταση, η οποία διαδραματίζεται καθημερινά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη. Κάποιοι χρηματοδοτούν κάποιους άλλους και περιμένουν κέρδη. Δίνουν χρήματα σε άλλους να φτιάξουν εργοστάσια και περιμένουν μερίδιο από τα κέρδη. Δίνουν χρήματα σε άλλους να φτιάξουν καφετέριες και περιμένουν μερίδιο από τα κέρδη. Δίνουν χρήματα σε ανθρώπους, σκυλιά, άλογα, κόκορες και σε οποιονδήποτε άλλο, που με τις πράξεις του "υπόσχεται" κέρδη. Κάποιοι στο τέλος λαμβάνουν κέρδη και κάποιοι άλλοι όχι. Όσο φυσικό είναι το ένα, άλλο τόσο φυσικό είναι και το άλλο. Αυτό είναι το "παιχνίδι" της οικονομίας. Κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν. Κάποιοι παίρνουν αποδόσεις στις επενδύσεις τους και κάποιοι άλλοι όχι.
Αν το καταλάβει αυτό το παράδειγμα ο αναγνώστης, θα αλλάξει ριζικά την άποψή του για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Θα πάψει να πέφτει θύμα της προπαγάνδας των τοκογλύφων. Την προπαγάνδα, που θέλει το ελληνικό κράτος να είναι υπερχρεωμένο. Στην πραγματικότητα το ελληνικό δημόσιο χρέος στο μεγαλύτερό του μέρος δεν είναι καν χρέος. Το ελληνικό δημόσιο χρέος σε ένα ποσοστό της τάξης του 60% είναι ομόλογα. Αν, δηλαδή, υποθέσουμε ότι το δημόσιο χρέος είναι 250 δις ευρώ, τα 150 δις είναι ομόλογα και άρα δεν είναι πραγματικό χρέος. Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Θέλουμε να πούμε ότι με τα ομόλογα το ελληνικό κράτος φαινόταν ότι δανειζόταν χρήματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρχε δάνειο. Το δάνειο ήταν εξ’ αρχής πληρωμένο, εφόσον το πλήρωναν οι "επενδυτές". Άρα, δεν ήταν δάνειο του ελληνικού κράτους και ό,τι αυτό συνεπάγεται στο θέμα των υποχρεώσεων. Η Ελλάδα απλά ζητούσε χρήματα με μια υπόσχεση κέρδους. Μια αφηρημένη υπόσχεση κέρδους.
Έβγαινε στη διεθνή αγορά και ζητούσε χρήματα …"Επενδύστε" πάνω μου 1 δις ευρώ και σε δέκα χρόνια θα σας δώσω 1,5 δις …"Επενδύστε" στην ανάπτυξή μου …"Επενδύστε" στην οικονομία μου …"Επενδύστε" στις ανάγκες μου, που θα με ξαναφέρουν μπροστά σας. Κάποιοι την "άκουγαν" και αφού "πείθονταν", "επένδυαν" πάνω της. "Επένδυαν" όμως και δεν της δάνειζαν. Δεν υπέγραφε δάνειο η Ελλάδα, για να πάρει τα χρήματά τους. Δεν έβαζε υποθήκες, για να πάρει τα χρήματά τους. Η Ελλάδα απλά "τύπωνε" χαρτάκια, τα οποία έγραφαν πάνω …"Οφείλω να σου δώσω —δεν σου χρωστάω— εξαιτίας μιας υπόσχεσης". Αυτό δεν το έκανε από πονηριά. Κοινή συνεννόηση υπήρχε μεταξύ της Ελλάδας και των "επενδυτών". Συνέφερε τους τοκογλύφους να τους "οφείλει" και να μην τους "χρωστάει", γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα πήγαιναν φυλακή για τοκογλυφία. Θα πήγαιναν φυλακή τόσο οι τοκογλύφοι όσο και οι διεφθαρμένοι ηγέτες της Ελλάδας.
Αυτό ήταν το παιχνίδι των κρατικών ομολόγων. Μια ενδιάμεση τράπεζα έδινε στην Ελλάδα τα χρήματα που "ζητούσε" από την αγορά και τα χρήματα που της έδινε τα έπαιρνε η τράπεζα αυτή από τους "επενδυτές". Οι "επενδυτές" αγόραζαν από την τράπεζα ομόλογα και περίμεναν κέρδη. Ήλπιζαν σε κέρδη. Δεν δάνειζαν στην Ελλάδα με τόκο. Περίμεναν αποδόσεις μεγάλων κερδών από τις ανάγκες της Ελλάδας. Άρα, ρίσκαραν, πιστεύοντας στις "υποσχέσεις" της. Τα ομόλογα, δηλαδή, είναι "ευκαιρίες", που έδωσε το ελληνικό κράτος σε "επενδυτές", για να κερδίσουν χρήματα, βασιζόμενοι στις δικές του δανειακές ανάγκες.
Πληρώνουν οι "επενδυτές" τις προηγούμενες δανειακές του ανάγκες, για να ξεπληρωθούν από τις επόμενες. Δίνουν "νερό" σε ένα διψασμένο θηρίο, γιατί γνωρίζουν ότι θα ξαναγυρίσει να ζητήσει. Εκεί στην "πηγή" του χρήματος, δηλαδή, "περιμένουν" οι τοκογλύφοι τα κράτη, για να εξυπηρετήσουν τις προηγούμενες "υποσχέσεις" τους. Δεν έχει νέο "νερό", αν δεν πληρώσεις το προηγούμενο. Για να ξαναπάρουν χρήματα τα κράτη, θα πρέπει να πληρώσουν τις προηγούμενες "υποσχέσεις" τους. Θεωρητικά, για να ξαναπάρουν χρήματα τα κράτη, θα πρέπει να έχουν μια οικονομία-βιομηχανία, που θα παράγει κέρδη και θα τους επιτρέπει να ξαναδανείζονται. Λέμε θεωρητικά, γιατί αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει τους τοκογλύφους. Οι τοκογλύφοι έχουν "κρυφές" σκέψεις, οι οποίες δεν φαίνονται στα χαρτιά.
Αυτό είναι το τραπεζικό "προϊόν", που λέγεται "κρατικό ομόλογο". Υπόσχεται μεγάλα κέρδη και άρα δεν μπορεί από τη φύση του να είναι ασφαλές. Τα κράτη δέχονται να παριστάνουν τα "άλογα" και οι επενδυτές "στοιχηματίζουν" πάνω τους. Από εκεί και πέρα τα πάντα λειτουργούν με τη λογική του τζόγου. Υπάρχει μεγάλο ρίσκο όταν επενδύεις σε αδύναμα "άλογα", όπως είναι τα φτωχά κράτη. Ρίσκο, γιατί, ως επενδυτής, είσαι στον "αέρα". Τα κρατικά ομόλογα μοιάζουν με τις μετοχές μιας εταιρείας, οι οποίες διακινούνται στο χρηματιστήριο μεταξύ των επενδυτών και ερήμην της εταιρείας την οποία αφορούν. Μοιάζουν, γιατί αποδίδουν κέρδη ανάλογα με το ύψος της επένδυσης. Αν πάει καλά η εταιρεία, θα αποδώσει μέρισμα. Αν δεν πάει καλά, δεν θα αποδώσει. Αν πάει καλά η εταιρεία, οι μετοχές είναι χρήμα. Αν δεν πάει καλά, είναι "κομφετί".
Τα κρατικά ομόλογα μάλιστα δεν έχουν καν τις ιδιότητες των συμβατικών μετοχών, γιατί ο επενδυτής δεν έχει κανένα νομικό δικαίωμα απέναντι στο κράτος που τα εξέδωσε. Δεν έχει κάνει την παραμικρή σύμβαση με αυτό και άρα δεν έχει μερίδιο από την περιουσία της. Έχει μερίδιο μόνον από τα κέρδη της, όπως τα αντιλαμβάνεται αυτός που του πούλησε το "προϊόν". Ο επενδυτής έχει νομικό "δικαίωμα" μόνον απέναντι στην τράπεζα που του πούλησε το "προϊόν", αλλά αυτό το δικαίωμα δεν έχει νόημα σε περίπτωση ζημιάς, όπως δεν έχει νόημα να διαμαρτύρεσαι στον "μπουκμέικερ" για το στοίχημα που έχασες. Γνωρίζεις τι πλήρωσες και τι πήρες. Μερίδιο και άρα "δικαίωμα" στην περιουσία του κράτους, που εξέδωσε τα ομόλογα, θεωρητικά έχει μόνον η ενδιάμεση τράπεζα που του έδωσε τα χρήματα, αλλά αυτή έχει πληρωθεί από τους επενδυτές και άρα πρακτικά δεν έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα ένα τέτοιο δικαίωμα.
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, τα ομόλογα μοιάζουν με τα αποκόμματα των γραφείων στοιχημάτων. Το κράτος είναι ένα "άλογο", η ενδιάμεση τράπεζα είναι ο "μπουκμέικερ" και ο "επενδυτής" είναι ο τζογαδόρος, ο οποίος κρατάει το απόκομμα που έχει πληρώσει. Αυτός, ο οποίος έχει το απόκομμα αυτό, διεκδικεί κέρδη, αλλά χωρίς δικαιώματα πέρα από αυτά τα κέρδη. Όταν υπάρχουν κέρδη, τα αποκόμματα είναι νόμιμα και πανίσχυρα έγγραφα. Όταν δεν υπάρχουν τέτοια, είναι άχρηστα χαρτιά. Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά τα οποία λέμε; Όταν ένα κράτος θέλει να πάρει χρήματα από την αγορά με τη διαδικασία των ομολόγων —και άρα ως "άλογο"-επένδυση—, τότε έχουν νόημα τα ομόλογα που κατέχει η αγορά, εφόσον αυτή θα το ξαναχρηματοδοτήσει και για να το κάνει αυτό, θα απαιτήσει τα προηγούμενα που δικαιούται. Αν όμως το κράτος δεν θέλει να ξαναπάρει χρήματα με αυτήν τη λογική, δεν έχουν κανένα νόημα τα ομόλογα που κρατάνε οι αγορές.
Δεν έχει κανένα δικαίωμα ο κάτοχος του ομολογιακού "αποκόμματος", όπως δεν έχει κανένα δικαίωμα ένας "αλογομούρης", ο οποίος τζογάρισε άπειρα χρήματα σε ένα άλογο, που τσακίστηκε στον ιππόδρομο. Με τα χρήματά του μπορεί το άλογο να έφαγε και να προπονήθηκε, αλλά, όταν έχασε την "κούρσα", αυτά τα χρήματα πήγαν στον "κουβά". Πετάει τα "αποκόμματα" των "χρημάτων" ως σκουπίδια στις κερκίδες και δεν διεκδικεί ούτε τον στάβλο ούτε το τρέιλερ, που κουβαλά το άλογο. Το άλογο έκανε αυτό το οποίο έπρεπε να κάνει και τίποτε παραπάνω. Δεν "γνωρίζει" το άλογο ποιος "έπαιξε" πάνω του. Δεν θα έπαιρνε κέρδη από τα κέρδη του τζογαδόρου και δεν έχει λόγο να καλύψει με την περιουσία του τις ζημιές του. Στον "κουβά" κατευθείαν τα αποκόμματα του τζογαδόρου.
Ας πρόσεχε. "Μάτια του παζάρια του" …όπως λέει ο λαός. Έξυπνος, αν έκανε τη σωστή επένδυση και επέλεξε τη σωστή εταιρεία και βλάκας, αν έκανε το αντίθετο. Η εταιρεία όμως δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί του. Το λέει άλλωστε και ο ίδιος ο ορισμός των ομολόγων. Δεν εγγυούνται μελλοντικά κέρδη, εξαιτίας των κερδών του παρελθόντος. Τα ανάλογα γίνονται με τα κράτη και τα ομόλογά τους. Οι τοκογλύφοι έχουν τέτοια "αποκόμματα" στην αναπτυξιακή "κούρσα" του ελληνικού κράτους και κανένα άλλο δικαίωμα. Στην προκειμένη περίπτωση έπαιξαν και έχασαν. Αυτοί έπαιξαν και άρα αυτοί κινδυνεύουν να χάσουν. Δεν κινδυνεύει η Ελλάδα, που ήταν το "άλογό" τους. Η Ελλάδα τα έφαγε τα χρήματα, γιατί τα "άλογα", για να τρέχουν, τρώνε "σανό" …είτε νικάνε είτε χάνουν.