2,5 δις ευρώ θα είναι τα κέρδη της Οικογένειας Παπανδρέου από το κόλπο με το ΔΝΤ. Το τελευταίο κόλπο της συμμορίας των Τσαντ πριν εγκαταλείψουν την χώρα."Χρήματα υπάρχουν"… έλεγε με έναν σχεδόν υστερικό τρόπο ο Γιωργάκης ελάχιστες ημέρες πριν τις εκλογές. Με τα αδύναμα ελληνικά του προσπαθούσε πάση θυσία να μας πείσει ότι μας έλεγε την αλήθεια. Με τη ρητορική δεινότητα μιας ξεδοντιασμένης γριάς δεν άφηνε πεζοδρόμιο, μπαλκόνι ή μικρόφωνο, που να μην επαναλάβει τα ίδια. Ο κατά γενική ομολογία κουτός Γιωργάκης προσπαθούσε να μας πείσει ότι "έβλεπε" αυτά, τα οποία δεν "έβλεπε" κανένας άλλος Έλληνας. Τι συνέβαινε; Τόσο βλάκας ήταν; Δεν γνώριζε ότι ήταν θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί η αλήθεια; Τόσο παθιασμένος ήταν, ώστε να ρισκάρει να καταλάβει την "καρέκλα" της εξουσίας ψευδόμενος και με τον άμεσο κίνδυνο να "καεί" πάνω σ' αυτήν;
Εκ των υστέρων πλέον τα πράγματα άρχισαν να φαίνονται διαφορετικά. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε πως ήταν πλήρως ενημερωμένος από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για την τραγική κατάσταση της οικονομίας της χώρας. Άρα, εκ των δεδομένων γνώριζε τι συμβαίνει. Γνώριζε ότι ως κράτος και ως οικονομία πλησιάζουμε σε κάποια επικίνδυνα όρια. Όρια, τα οποία —εκτός των άλλων— έχουν σχέση και με τη δανειοληπτική μας ικανότητα. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε ότι την ημέρα της μεγάλης "νίκης" του Giorgo κάποιοι έθεσαν σε κίνδυνο αυτήν μας την ικανότητα, παίζοντας με τα κρατικά ομόλογα στο short selling. Το Τ3 για "μυστηριώδεις" λόγους έγινε Τ10 και μέσα σε λίγες ημέρες τα ελληνικά ομόλογα έπιασαν "πάτο", με αποτέλεσμα η δανειοληπτική μας ικανότητα να βυθιστεί στα τάρταρα.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος άνθρωπος, που "ορκιζόταν" ότι υπήρχαν τα χρήματα, έκανε κάτι, το οποίο δεν δικαιολογείται από τη ρητορική του. Κάτι, το οποίο δεν τόλμησε και δεν έκανε καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν. Ούτε καν η κυβέρνηση Τσολάκογλου, η οποία παρέδωσε τη χώρα στους Ναζί κατακτητές. Για λόγους "μυστηριώδεις" ο Γιωργάκης έκανε μια γρήγορη απογραφή και αποτίμηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Γιατί να γίνει τέτοια καταμέτρηση και μάλιστα από αυτόν, στον χρόνο που ακόμα "νόμιζε" ότι τα χρήματα υπήρχαν; Πότε αποφασίστηκε αυτή η καταμέτρηση και πότε φτάσαμε στην αδυναμία δανεισμού; Εδώ δεν επιχείρησαν την καταμέτρηση αυτοί, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι "χρήματα δεν υπάρχουν" —και θα δικαιολογούνταν να ψάχνουν τις "τσέπες" του λαού και του κράτους— και το έκανε αυτός, ο οποίος δεν είχε δικαιολογία; Άρα; Άρα όλα ήταν μια παράσταση. Μας "δούλευε" εξ αρχής ο Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης είχε πράγματι "σχέδιο". Απλά αυτό το "σχέδιο" δεν ήταν υπέρ των Ελλήνων, αλλά υπέρ της οικογένειάς του και των διεθνών τοκογλύφων.
Στόχος του ήταν να πάρει την εξουσία με κάθε μέσο και κάθε τρόπο. Δεν τον ενδιέφερε εάν θα εκτιθόταν λίγες μέρες μετά την "κλοπή" της εξουσίας. Δεν τον ενδιέφερε εάν δεν θα ……..εκτελούσε καθόλου τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Τι τον ενδιέφερε; Να πάρει την εξουσία. Γιατί; Για να εξυπηρετήσει τα αφεντικά του. Τους "λατρεμένους" παγκόσμιους κυβερνήτες. Τα συμφέροντά τους μπορούσε να τα εξυπηρετήσει μόνον με την εξουσία, η οποία θα του επέτρεπε να δεσμεύσει το ελληνικό κράτος σε επωφελείς γι' αυτούς και καταστροφικές για το ίδιο συμφωνίες. Με το αζημίωτο για τον ίδιο και βέβαια για την οικογένειά του.
Βλέπουμε ότι υπό αυτό το πρίσμα δικαιολογείται η βιασύνη που τον διέκρινε για εκλογές σε μια πραγματικά δύσκολη και άρα "ανεπιθύμητη" περίοδο για τους όποιους επίδοξους κυβερνήτες της χώρας. Υπό αυτό το πρίσμα παίρνει άλλη διάσταση η βίαιη σύγκρουση του αδερφού του Νίκου με τον Βενιζέλο. Με κλωτσιές και με μπουνιές ήταν έτοιμος ο Νικολάκης να υπερασπιστεί το "δικαίωμά" της οικογένειάς του στην εξουσία και άρα το δικαίωμα του ιδίου στον πλουτισμό. Θα άφηναν τον χοντρό να τους χαλάσει τη "δουλειά";
Ο Νίκος άρχισε να γερνά και δεν αντέχει στην ιδέα ότι θα πρέπει να ζήσει φτωχά και με μόνο κεφάλαιο τα δύο βιβλιαράκια που έγραψε για τον πατέρα του και τα αγόρασαν οι φίλοι του. Ο Νίκος μεγάλωσε με την ιδέα ότι η Ελλάδα ήταν κάτι σαν "κτήμα" της οικογένειάς του και για τα κτήματα φτάνει η ώρα που πουλιούνται, για να σωθούν οι ιδιοκτήτες. Δεν είχαν άλλα περιθώρια ως οικογένεια. Δεν διέθετε αυτή η οικογένεια το ανθρώπινο δυναμικό να συνεχίσει τη δυναστεία. Ο τελευταίος, που μπορούσε να τη συνεχίσει, ήταν ο αδερφός του Giorgo. Όμως, ο κόσμος γελούσε με τον αδερφό του. Τον αδερφό, που, όταν δεν έπεφτε από το ποδήλατο, χανόταν με το κανό. Τον αδερφό, που σκούπιζε συνεδριακά κέντρα ή κερνούσε κουραμπιέδες, γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσε να "πουλήσει" τον εαυτό του. Το "καλό" παιδί. Το κουτό …αλλά "καλό" παιδί του Ανδρέα.
Η κατάσταση έφτασε στα όρια, όταν αυτό το "καλό" —αλλά εξόχως κουτό— παιδί εξάντλησε τις επιλογές του. Τις δεδομένες επιλογές του με βάση τα "δικαιώματά" του. Όταν εξάντλησε τις ευκαιρίες του ως "κληρονόμος" του πατέρα του. Τότε πραγματικά η οικογένειά του θα πρέπει να τρομοκρατήθηκε. Ως οικογένεια θα τελείωναν πιο γρήγορα απ' όσο χρόνο χρειάζεται να καεί μια χαρτοπετσέτα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τι έγινε μετά την ήττα του Giorgo στις προηγούμενες εκλογές; Ο απόλυτος ορισμός του κακομοίρη. Ένας Γιωργάκης χαμένος και αξιολύπητος, που δεν είχε πού να στραφεί. Ένας Γιωργάκης, που στην κυριολεξία έψαχνε τη μάνα του για να κλάψει στην αγκαλιά της. Θεωρούμε ότι εκείνες οι ημέρες ήταν καθοριστικές, για να εξηγηθούν όλα αυτά τα φαινόμενα που βλέπουμε σήμερα.
Είναι βέβαιον ότι, εξαιτίας του πανικού που ακολούθησε, ο Γιωργάκης από κάπου ζήτησε μια τελευταία ευκαιρία και εκ των υστέρων μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι κατόρθωσε και την πήρε. Σήμερα πιθανόν να βλέπουμε να εκτελούνται οι όροι αυτής της συμφωνίας. Ο Γιωργάκης από τότε γνώριζε ότι, αν έχανε την τελευταία ευκαιρία, δεν θα είχε άλλη. Αν και με τις ψήφους των Πακιστανών αποτύγχανε να φτάσει στην εξουσία, θα τελείωνε για πάντα. Μαζί μ' αυτόν δεν θα είχαν άλλη ευκαιρία και οι συγγενείς του. Δεν θα τελείωνε απλά η δυναστεία. Θα αφανιζόταν η ίδια η οικογένεια. Θα είχε πρόβλημα επιβίωσης.
Αυτό ήταν το πρόβλημα της οικογένειας. Όλοι άνεργοι και άεργοι και η "μανούλα" στα πολύ στερνά της, για να τους υποσχεθεί μακρόχρονη προστασία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλοι ήταν μαθημένοι να επιβιώνουν ως ανεπάγγελτοι "συγγενείς" Πρωθυπουργών και με τον αποτυχημένο Giorgo όλα έδειχναν ότι οι Πρωθυπουργοί τελείωναν για την οικογένεια. Με αυτές τις αγωνίες και αυτά τα πάθη η οικογένεια-συμμορία έφτασε στην εξουσία …Η οικογένεια της μάδερ-φαμίλια Μαργαρίτας …Της Μαργαρίτας, με τις διασυνδέσεις στο εβραϊκό κατεστημένο των ΜΜΕ και των διεθνών τοκογλύφων.
Από αυτήν την οικογένεια προέρχεται ο σημερινός "ηγέτης" του ελληνικού κράτους. "Ηγέτης" …τρόπος του λέγειν. Φτάσαμε στο σημείο να ψηφίζουμε Πρωθυπουργό της πατρίδας μας και αυτός να μας δηλώνει ότι "αισθάνεται" νομάρχης της Παγκόσμιας Νέας Τάξης. Εμείς τον τοποθετήσαμε "αρχηγό" και αυτός δηλώνει "υπάλληλος". Εμείς τον βάλαμε εγγυητή της ελευθερίας μας και αυτός δηλώνει πιστός δούλος της "Παγκόσμιας Διακυβέρνησης". Αυτό όμως είναι υποβίβαση του ίδιου του τού ρόλου.
Αυτή η υποβίβαση είναι προϊόν βλακείας ή συναλλαγής; Αυτό είναι το θέμα. Αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου αυτού. Ο Παπανδρέου, δηλαδή, εμφανίζεται ως "υπάλληλος" της Νέας Τάξης "τζάμπα" ή το 'χει πουλήσει το δικαίωμα του "Έλληνα Πρωθυπουργού"; Γιατί μας ενδιαφέρει να το βρούμε αυτό; Για να δούμε τι κέρδος θα μπορούσε να του αποφέρει η πώληση αυτού του δικαιώματος. Γιατί υπάρχει κέρδος; Γιατί υπάρχουν τα κρατικά δάνεια. Γιατί υπάρχουν οι τοκογλύφοι, οι οποίοι περιμένουν να εξοφληθούν και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν, για να πάρουν τα χρήματά τους. Γιατί ένας άνθρωπος από τη θέση του πρωθυπουργού μπορεί να τους εξυπηρετήσει.
Στο σημείο αυτό μπαίνουμε στο θέμα μας. Ποιος δεν έχει ακούσει για τις διαβόητες εισπρακτικές εταιρείες; Αυτές οι εταιρείες είναι εταιρείες, οι οποίες αναλαμβάνουν να κάνουν τις εισπράξεις των τοκογλύφων απ' όσους τους χρωστάνε. Απειλούν, εκβιάζουν, παγιδεύουν, ξεγελάνε και γενικά κάνουν ό,τι είναι δυνατόν —νόμιμο ή παράνομο— προκειμένου ο οφειλέτης να αποδώσει τα χρέη του στον δανειστή του. Το κέρδος αυτών των εισπρακτικών εταιρειών είναι ποσοστά επί των εισπράξεων. Δεν τις νοιάζει τις εταιρείες αυτές αν ο δανειστής είναι τοκογλύφος ή οτιδήποτε άλλο. Ίσα-ίσα που έχουν μεγαλύτερο κέρδος όταν είναι τέτοιος, γιατί θα είναι μεγαλύτερα τα ποσοστά τους.
Τα ποσοστά για τους "εισπράκτορες" αυτών των τοκογλύφων κυμαίνονται από 1% μέχρι και 10%, ανάλογα με το ποσό ή τη δυσκολία είσπραξης. Για ένα τεράστιο ποσό, το οποίο απαιτεί και συμπληρωματικές ενέργειες των ίδιων των τοκογλύφων, γίνεται ειδική διαπραγμάτευση. Αν, δηλαδή, υποθέσουμε ότι κάποιοι ήθελαν να εισπράξουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, θα έκαναν ειδική διαπραγμάτευση μ' αυτούς που θα τους το εξασφάλιζαν. Γιατί; Γιατί το ποσό είναι πολύ μεγάλο και αυτός, ο οποίος μπορεί να τους το εξασφαλίσει, τους έχει ανάγκη, για να προσεγγίσει την "πρωθυπουργική" θέση, που τους εξασφαλίζει την είσπραξη.
Απο το neemo.gr