Του Ιού της Κυριακής από την Ελευθεροτυπία, 23/5/2010Ο κ. Μάικλ Χάτσον μας παραχώρησε με προθυμία την ανάλυσή του για την Ελλάδα, με την οποία τοποθετεί το ελληνικό πρόβλημα σε ένα ευρύτερο ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο. Το σημαντικό είναι ότι ο κ. Χάτσον δεν παραλείπει να αποδώσει στις κοινωνικές αντιδράσεις τη σημασία που τους αξίζει. Στη συνέχεια παρουσιάζουμε τα σημαντικότερα στοιχεία των θέσεών του.
Τι είναι η «ελληνική διάσωση»;
- Η «ελληνική διάσωση» θα 'πρεπε να λέγεται με το όνομά της. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα TARP (Troubled Asset Relief Program) για τους γερμανούς και τους άλλους ευρωπαίους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους της παγκόσμιας νομισματικής κυκλοφορίας (σ.σ.: TARP είναι το πρόγραμμα που εφάρμοσε η κυβέρνηση των ΗΠΑ το 2008, αγοράζοντας μετοχές και περιουσιακά στοιχεία από χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς για να τους διασώσει μετά την κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων). Τα χρήματα για τη διάσωση παρέχονται από άλλες κυβερνήσεις (τα περισσότερα από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, το οποίο περιορίζει ανάλογα τις δαπάνες του στο εσωτερικό της χώρας) σε ένα είδος τριτεγγύησης ώστε να μπορέσει η ελληνική κυβέρνηση να πληρώσει τους ξένους κατόχους ομολόγων, οι οποίοι τα αγόρασαν σε πολύ χαμηλές τιμές τις τελευταίες βδομάδες.
Αυτοί θα κερδίσουν για τα καλά, όπως και οι αγοραστές των ελληνικών ομολόγων αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, οι κερδοσκόποι των ευρω-ομολόγων και άλλοι παίκτες του καπιταλιστικού καζίνου. Οσοι χάνουν απ' αυτές τις ανταλλαγές (swap) πρέπει με τη σειρά τους να «διασωθούν» κι αυτό θα συνεχίζεται μέχρι το άπειρο.
Αυτό το απρόβλεπτο κόστος θα το πληρώσουν οι φορολογούμενοι -και τελικά οι φορολογούμενοι της Ελλάδας (μάλιστα οι εργαζόμενοι, διότι ο πλούτος έχει απαλλαγεί από τη φορολογία)- ώστε να εξοφληθούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, το ΔΝΤ και ακόμα το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ για τη ληστρική τους χρηματοδότηση. Η πληρωμή των κατόχων ομολόγων θα χρησιμοποιηθεί ως μια δικαιολογία για την περικοπή των δημόσιων υπηρεσιών, των συντάξεων και άλλων κρατικών δαπανών στην Ελλάδα.
Το λόμπι του χρηματοπιστωτικού τομέα χρησιμοποιεί την ελληνική κρίση ως ένα μάθημα για να προειδοποιήσει ότι χρειάζεται περιστολή των δημόσιων δαπανών στην Κοινωνική Ασφάλιση και την Περίθαλψη. Αυτό είναι το αντίθετο από εκείνο που ζητούν οι έλληνες διαδηλωτές: να αντιστραφεί το συνολικό βάρος που πέφτει πάνω στους εργαζόμενους και να δοθεί προτεραιότητα στις συντάξεις έναντι της απαίτησης των τραπεζών να πληρωθούν στο ακέραιο για δάνεια υψηλού ρίσκου αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Το λόμπι των τραπεζών γνωρίζει ότι το χρηματοπιστωτικό παιχνίδι έχει τελειώσει. Τα σχέδιά του είναι βραχυπρόθεσμα. Ο σκοπός του τομέα αυτού είναι να πάρει όσο πιο πολλά χρήματα από το πακέτο «διάσωσης» μπορεί και να εξαφανιστεί με ικανοποιητικά ετήσια μπόνους, έτσι ώστε να έχει το πάνω χέρι έναντι της υπόλοιπης κοινωνίας όταν επιτέλους γίνει η επανεκκίνηση της οικονομίας. Οσο λιγότερα χρήματα δαπανηθούν από το Δημόσιο σε κοινωνικά προγράμματα τόσο περισσότερα χρήματα «διάσωσης» θα καταβληθούν στις τράπεζες για τις εκθετικά αυξανόμενες επισφαλείς απαιτήσεις τους, οι οποίες στο τέλος δεν θα είναι δυνατόν να καταβληθούν. Είναι αναπόφευκτο ότι τα δάνεια και τα ομόλογα θα χαθούν στη συνήθη αναταραχή της πτώχευσης.
Οι έλληνες εργαζόμενοι δεν είναι ακόμα τόσο απαισιόδοξοι ώστε να εγκαταλείψουν τον αγώνα. Αυτό που κατανοούν -κάτι που δεν συμβαίνει με τους αμερικανούς ομολόγους τους- είναι ότι κάποιος πρέπει να ελέγχει την κυβέρνηση. Αν οι εργαζόμενοι -και οι διαδηλώσεις τους- χάσουν τη δυναμική τους, η εξουσία θα εκχωρηθεί στους ξένους πιστωτές, οι οποίοι θα υπαγορεύσουν την ακολουθητέα πολιτική. Και όσο περισσότερο υπηρετείται το συμφέρον των τραπεζιτών τόσο χειρότερη και πιο επιβαρημένη από χρέη θα καταντά η οικονομία.
Τα δικά τους κέρδη επιτυγχάνονται με το κόστος της εσωτερικής λιτότητας. Οι προγραμματισμένες πληρωμές από τα ελληνικά συνταξιοδοτικά ταμεία και τα κρατικά προγράμματα κοινωνικών δαπανών θα χρησιμοποιηθούν για τον ανεφοδιασμό του τραπεζικού κεφαλαίου στη Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Πώς εφαρμόστηκε το σχέδιο αυτό;
- Αυτή η κοσμαντίληψη εφαρμόστηκε ήδη στη βορειότερη περιφέρεια της Ευρώπης, όπου προκάλεσε έναν δημοσιονομικό μαζοχισμό, τον οποίο οι τράπεζες ελπίζουν να δουν και στην Ελλάδα. Αφού έπεσαν μόνες τους πάνω στο σπαθί τους, οι κυβερνήσεις της Βαλτικής θα αισθάνονταν ζήλια ή ακόμα και μνησικακία, βλέποντας την Ελλάδα να διασώζει την οικονομία της, εκεί που αυτές απέτυχαν να αντικρούσουν τις αλαζονικές απαιτήσεις των πιστωτών. Η κυβέρνηση της Λιθουανίας παραδίδεται σε ένα κλασικό Σύνδρομο Στοκχόλμης (και μάλιστα κυριολεκτικά, διότι στην περίπτωσή της το χρέος οφείλεται σε τράπεζες της Σουηδίας), και σφίγγει υπάκουη τόσο πολύ τα λουριά, ώστε το ΑΕΠ κατρακυλάει κατά 17%. Μια παρόμοια βουτιά σημειώθηκε στη Λετονία. Οι χώρες της Βαλτικής περιέκοψαν την απασχόληση και τους μισθούς στον δημόσιο τομέα, επιβάλλοντας τη φτώχεια, αντίθετα από την υπόσχεση που τους είχε δοθεί μετά την ανεξαρτητοποίησή τους από τη Ρωσία το 1991, δηλαδή ότι θα προσεγγίσουν τα επίπεδα ευημερίας της Δυτικής Ευρώπης (και θα αποκτήσουν προοδευτική φορολόγηση ώστε να προωθηθεί μια μεσαία τάξη).
Μετά τη λιτότητα που επέβαλε το κοινοβούλιο της Λετονίας το Δεκέμβριο του 2008, οι λαϊκές αντιδράσεις τον Ιανουάριο ανέτρεψαν την κυβέρνηση, όπως συνέβη με τις διαμαρτυρίες στην Ισλανδία. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν απλώς ένα άλλο νεοφιλελεύθερο «κατοχικό καθεστώς», το οποίο δρα για λογαριασμό ξένων τραπεζικών συμφερόντων. Ετσι αυτό που εκτυλίσσεται είναι ένας κοινωνικός πόλεμος σε παγκόσμια κλίμακα - όχι ο ταξικός πόλεμος που οραματίστηκαν τον 19ο αιώνα, αλλά ένας πόλεμος του χρηματοπιστωτικού συστήματος εναντίον ολόκληρων οικονομιών, εναντίον της βιομηχανίας, των επιχειρήσεων ακινήτων και των κυβερνήσεων, αλλά βέβαια και εναντίον των εργαζομένων. Αυτό συμβαίνει με τη συνηθισμένη αργή κίνηση, με την οποία πραγματοποιείται κάθε μεγάλη ιστορική μετάβαση. Αλλά όπως συμβαίνει και με τις στρατιωτικές συγκρούσεις, κάθε επιμέρους μάχη φαίνεται φρενήρης και προκαλεί απότομα ζιγκ-ζαγκ στα διεθνή χρηματιστήρια και τις αγορές συναλλάγματος.
Ποιο είναι το ιστορικό υπόβαθρο της κρίσης;
- Η ελληνική κρίση δείχνει σε ποιο βαθμό η «Ευρωπαϊκή Ιδέα» έχει μετατοπιστεί από το 1957, όταν σχηματίστηκε η εξαμελής Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Με την ώθηση των ΗΠΑ, η Βρετανία και η Σκανδιναβία δημιούργησαν την ανταγωνιστική Ευρωπαϊκή Ενωση Ελεύθερου Εμπορίου με επτά μέλη. Αλλά ακόμα και έτσι, η επαγγελία της «Euroland» -τουλάχιστον πριν το Μάαστριχτ και τη Λισαβόνα- ήταν να αρθούν οι εργαζόμενοι στο επίπεδο ευημερίας της μεσαίας τάξης και όχι βέβαια να επιβληθούν προγράμματα λιτότητας τύπου ΔΝΤ, παρόμοια μ' εκείνα που κατέστρεψαν χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Η πολιτική, κοινωνική, δημοσιονομική και οικονομική εξουσία μεταφέρεται στη γραφειοκρατία της Ε.Ε. και τους δημοσιονομικούς ελεγκτές της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, των οποίων τα προγράμματα λιτότητας και τα σχετικά αντεργατικά προγράμματα οδηγούν τις κυβερνήσεις στο ξεπούλημα του δημόσιου τομέα, του εδαφικού και υπόγειου πλούτου, των δημόσιων επιχειρήσεων και δεσμεύει μελλοντικά φορολογικά έσοδα για να πληρωθούν τα κράτη-πιστωτές. Αυτή η πολιτική έχει ήδη επιβληθεί στη «Νέα Ευρώπη» (τις μετασοβιετικές οικονομίες και την Ισλανδία) από το φθινόπωρο του 2008. Και τώρα επιβάλλεται στα PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία). Δεν είναι να απορεί κανείς που υπάρχουν ταραχές!
Για όσους δεν παρακολούθησαν την Ισλανδία και τη Λετονία πέρυσι, η Ελλάδα είναι το νεότερο και μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο πεδίο μάχης. Τουλάχιστον η Ισλανδία και οι χώρες της Βαλτικής έχουν τη δυνατότητα να επαναπροσδιορίζουν τα δάνεια στο δικό τους νόμισμα, χαμηλώνοντας το ξένο χρέος τους κατά βούληση και φορολογώντας τα ακίνητα για να ανακτήσει η κυβέρνηση τα έσοδα που είχε εγγυηθεί στους ξένους τραπεζίτες.