Χωρίς αμφιβολία ζούμε μία πολύ παράξενη εποχή. Η γνώμη μου που την έχω διατυπώσει και εδώ… δεν είναι άλλη από το ότι… ...Δεν πρέπει να γίνει καμία περικοπή μισθών χωρίς την σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων.Μάλιστα πριν από οποιαδήποτε κουβέντα για μείωση θα πρέπει να γίνει προηγηθεί μείωση των μισθών των ιδίων των πολιτικών. Φυσικά όχι στην μείωση μισθών δεν σημαίνει και όχι στην φορολογία, που είναι κάτι άλλο (και ανάλογα με τον τρόπο και την ένταση, θεμιτή πολλές φορές).
Η μείωση των μισθών είναι σύμπτωμα μιας ασθενούς οικονομίας (όχι ότι δεν είναι ασθενής η Ελληνική οικονομία, αλλά η ψυχολογία είναι βασικός παράγοντας...κλπ). Σύμπτωμα που μπορεί να επιδεινώσει περαιτέρω την κατάστασή της. Συνήθως ισχύει ότι, οι εργαζόμενοι -του ιδ. τομέα- δεν τολμούν να διαμαρτυρηθούν όταν μειώνονται οι μισθοί τους, επειδή ...
φοβούνται ότι θα απολυθούν και ότι δεν θα βρουν αλλού δουλειά.
Στον δημόσιο τομέα ωστόσο οι εργαζόμενοι τολμούν να διαμαρτυρηθούν.
Η διαμαρτυρία αυτή, δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στους Έλληνες πολίτες.
Δημιουργεί πρόβλημα, αφενός, διότι αυτά τα χρήματα θα λείψουν από την αγορά (επιπλέον μείωση του τζίρου της αγοράς) και αφετέρου θα μειώσουν –την ήδη χαμηλή- απόδοση των υπαλλήλων άρα και των υπηρεσιών-κόστος (συχνές ασθένειες, κοπάνες και λούφα για να τα πούμε σε απλά Ελληνικά!).
Όταν ιδιωτικός και δημόσιος τομέας μειώσουν τους μισθούς, στην πραγματικότητα κανένας δεν κερδίζει. Το αντίθετο μάλιστα! Χάνουν και οι δύο. Ακόμη και όταν υπάρξουν μειώσεις μόνο στους μισθούς του δημοσίου, αυτό είναι ζημιά για τον ιδιωτικό. Π.Χ. τα ποσά για δόσεις του στεγαστικού δανείου που πρέπει να πληρώσει ο κάθε εργαζόμενος, για παράδειγμα, δεν μειώνονται μαζί με τις αποδοχές. Και το αυξανόμενο βάρος των χρεών μειώνει ακόμη περισσότερο τις καταναλωτικές δαπάνες κρατώντας καθηλωμένη την οικονομία.
Σε αυτήν την μείωση των μισθών, πρέπει να υπολογίσουμε και την αύξηση των επιτοκίων των δανείων (που θα συμβεί όπως ξέρουμε το επόμενο διάστημα), πράγμα το οποίο θα φέρει επιπλέον μείωση του διαθέσιμου ποσού για κατανάλωση των υπαλλήλων, έτσι η μισθολογική αποδυνάμωση θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη οικονομική ύφεση (της αγοράς).
Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς το έθετε σαφώς, πριν από 70 χρόνια: «Το αποτέλεσμα μιας προσδοκίας ότι οι μισθοί θα μειωθούν, ας πούμε, κατά 2% το ερχόμενο έτος ισοδυναμεί με το αποτέλεσμα της αύξησης 2% στους πληρωτέους τόκους της ίδιας περιόδου».
Στην Ελλάδα όπως όλα δείχνουν -το επόμενο διάστημα- θα έχουμε και μείωση μισθών και άυξηση των επιτοκίων. Άρα;