Καθημερινά πλέον συναντάμε στο δρόμο, στο χώρο εργασίας, στους χώρους διασκέδασης και αλλού, ανθρώπους με σκυμμένο το κεφάλι. Ανθρώπους που φαίνονται σαν να έχουν χάσει την ελπίδα. Ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας, που ποτέ δεν κάναμε τον κόπο να ρωτήσουμε ούτε το όνομα τους.
Όχι για αυτό δεν φταίει η κρίση, γινόταν άλλωστε από παλιά. Τα παιδιά της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80, οι σημερινοί "κυβερνώντες" ποτέ δεν θα έμπαιναν στον κόπο, ούτε να ρίξουν μια ματιά στο διπλανό τους.
Και όμως αυτοί οι άνθρωποι, οι σημερινοί 40+ που πλέον είναι χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα, σε αυτούς που κερδίζουν από την κρίση που δεν τους αγγίζει καν και σε αυτούς που μαστίζονται από αυτήν, συνεχίζουν το ίδιο βιολί...
Η ίδια απάθεια, μόνο που τώρα ήρθε να προστεθεί και ο καναπές και το ίντερνετ και η πλήρης αποβλάκωση της τηλεόρασης.
Αυτής της τηλεόρασης που ενώ χθες έγινε ένας "κακός χαμός" στο Ζάππειο, σήμερα δεν έπαιξε ούτε 15η είδηση και μάλιστα ρετουσαρισμένη, μη τυχόν και ενοχληθεί "ο κυβερνητικός συνασπισμός".
Είμαστε η καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου. Έτσι μας αποκαλούν οι -30. Και φοβάμαι ότι έχουν δίκιο.
Έχουν δίκιο γιατί βλέπουν το ίνδαλμα μας την εκφωνήτρια Δαμανάκη, να μαζεύει 200.000 το χρόνο και να κυκλοφορεί με αστυνομική συνοδεία, λες και είναι ο Πρωθυπουργός.
Έχουν δίκιο γιατί εκτός που εμάς που μας "τρώει" η κρίση και μας οδηγεί σε απονενοημένες κινήσεις, την ίδια ώρα βλέπει τους άλλους μισούς, που συνεχίζουν "να τρώνε να τρώνε" και να μην τους φθάνουν. Βλέπει τη Μύκονο με πληρότητα 100%. Βλέπει τα Κυκλαδονήσια να μην χωρούν τα σκάφη των "σκαφάτων". Βλέπει τις αυτοκινητοβιομηχανίες με τις "μεγάλες μάρκες" να κάνουν ακόμα πιο τρελές πωλήσεις.
Και έρχεται η ώρα που σε ρωτούν: "Για πια κρίση μου μιλάς; Η κρίση είναι για τους 5.000.000 χαζούς που δεν έκλεψαν, που πήγαν με τα "νερά τους", που δεν έγλειψαν κατουρημένες ποδιές. Και οι άλλοι;"
Τι να τους πεις τώρα και τι να εξηγήσεις;
Η γενιά αυτή κάθε μέρα χάνεται όλο και πιο πολύ. Οδηγείται στην ξενιτιά. Και το χειρότερο... αισθάνεται ότι εκεί δεν θα βρει μόνον εργασία και χρήμα αλλά και ανθρωπιά που σε αυτή τη χώρα χάθηκε. Αναζητεί όχι μόνον οικονομική αυτάρκεια, αλλά το χέρι το απλωμένο έτοιμο να παράσχει βοήθεια. Αναζητεί την ανθρωπιά. Έστω και εαν αυτή είναι ψεύτικη.
Μέσα σε 40 χρόνια χάσαμε την ανθρωπιά μας και αυτό θα πληρώσουν από εδώ και πέρα και τίποτα άλλο. ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ.
Αυτή τη στιγμή η πατρίδα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και αυτή φθάνει στο τέλος της. Ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε : ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ;