Καταπέλτες για το ύφος και το ήθος του λόγου των πολιτικών μας, μηδέ των αρχηγών εξαιρουμένων είναι ο πρώην υπουργός Παιδείας και καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης και ο καθηγητής Θεατρολογίας και χαλκέντερος δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Θεωρούν άβαθο το λόγο των πολιτικών και δεν αναγνωρίζουν ούτε έναν ρήτορα στο σημερινό κοινοβούλιο.
Οι δύο καθηγητές επισημαίνουν την αδυναμία διαλόγου, η οποία λένε ότι προέρχεται από την έλλειψη παιδείας και δεν εκπλήσσονται που φτάσαμε στις βρισιές και στις χειροδικίες.
Όπως αναφέρει ο κ. Μπαμπινιώτη στην Real News, «η όξυνση των ανθρώπινων σχέσεων οδήγησε και σε μία κρίση λόγου στο κοινοβούλιο. Λόγου υπό τη διπλή του έννοια, που είναι ο ορθός λόγος αλλά και ο τρόπος έκφρασης. Γιατί ο ελληνικός λόγος είναι ταυτόχρονα και η σκέψη μας αλλά και η γλωσσική έκφραση της σκέψης μας. Η κρίση που ζούμε είναι κρίση παιδείας και αξιών. Δηλαδή είναι κυρίως πολιτιστική κρίση.
Ο λόγος του κοινοβουλίου δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτικό διάλογο. Ένας τέτοιος λόγος είναι εκτόξευση ύβρεων, ακυρώνει τη συνάντηση δια μέσου του διαλόγου. Στο σημερινό κοινοβούλιο υπάρχουν εξαιρέσεις λίγων ανθρώπων ποτ αρθρώνουν σωστά τον πολιτικό λόγο. Υπάρχει όμως και πλειάδα βουλευτών που βιάζουν τον πολιτικό λόγο και εξαντλούν τη δύναμη της ελληνικής γλώσσας.
Ο κ. Μπαμπινιώτης συμπληρώνει ότι ο κοινοβουλευτικός λόγος έχει γίνει καθαρά τηλεοπτικός. «Ο κοινοβουλευτικός λόγος έχει γίνει τηλεοπτικός, με δημοσιογράφους, οι οποίοι συχνά ενισχύουν την οξύτητα αντί να την αποσβαίνουν. Δηλαδή είναι μερικοί δημοσιογράφοι, θύματα της κατάλυσης του διαλόγου».
Για την κατάντια του πολιτικού λόγου μιλά όμως και ο κ. Γεωργουσόπουλος, ο οποίος ισχυρίζεται ότι «έχει φτωχύνει η σκέψη και έχει ελαττωθεί η παιδεία στην Ελλάδα. Υπήρχαν παλιότερα μεγάλοι ρήτορες. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γέρος της Δημοκρατίας, ο Ηλίας Ηλιού, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Τσιριμώκος. Οι πολιτικοί αρχηγοί χρησιμοποιούσαν με γνώση και τους αρχαίους αλλά και τους νέους μεγάλους έλληνες ποιητές, όπως τον Καβάφη.
Όλοι ήταν πνευματικές οντότητες. Σήμερα, τα πράγματα είναι βαθέως μελαγχολικά. Ένας φιλόλογος δεν θα μπορούσε να διαβάσει τη σύμβαση του μνημονίου. Το σύνολο της Βουλής δεν ήξερε και δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό που έφτασε στα χέρια τους και ονομάστηκε μνημόνιο. Από αυτό κρεμάστηκε η χώρα στο τσιγκέλι».