Από την εποχή που οι Ρωμαίοι κατασκεύαζαν πολύπλοκα υδραγωγικά συστήματα, από τότε που ο Αρχιμήδης έκανε πειράματα με την μπανιέρα του και οι Ινδοί έκαναν αναζωογονητικά λουτρά που επιμήκυναν τη ζωή, από τότε που ο Πλίνιος έγραφε για τις θεϊκές ιδιότητες του νερού, από τότε που ο πρώτος άνθρωπος παρατήρησε την ανταπόκριση που είχε η στάθμη του νερού στις φάσεις της σελήνης, από τότε που ζούσαν οι Νεράιδες και οι Συλφίδες στα νερά των ποταμών και των λιμνών, αλλά και από τότε που ο Μέσμερ μαγνήτιζε το νερό με τους τεράστιους μαγνήτες του Βίλχελμ Ράιχ παρατηρούσε τους ομόκεντρους κύκλους που δημιουργούνται στον νερό, αν κάποιος ρίξει πέτρα…
Γνωρίζαμε πολύ καλά κάτι που σήμερα το έχουμε ξεχάσει: κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει με το νερό. Τα μυστικά που κρύβει το πιο απαραίτητο στοιχείο για τη ζωή- μετά τον αέρα- μας έχουν αποκαλυφθεί πολλές φορές, και άλλες τόσες έχουν χαθεί μέσα στον χρόνο που όλα τα σβήνει. Στον χρόνο που δεν θα αργήσει να σβήσει και τα δικά μας ίχνη, αν δεν μπορέσουμε να αναστρέψουμε τα εγκλήματα που διαπράττουμε καθημερινά ενάντια στη Φύση που μας φιλοξενεί. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θέλουν να ελέγξουν το νερό και Το Νερό Της Φύσης Υπό Έλεγχο.
Οι άνθρωποι της γνώσης, που προεκτείνουν τι έρευνές τους πέρα από τη συμβατική επιστήμη της εποχής τους αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να κατανοήσουν και να προστατεύσουν τις δυνάμεις της Φύσης –που συχνά η επιστήμη προσπαθεί να τη δαμάσει βίαια- αποτελούν ένα πολύ σπάνιο δείγμα διανοητών. Το έργο τους σπάνια καταφέρνει να βγει στην επιφάνεια, σε μια εποχή όπου η ασύστολη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων αδιαφορεί για την διατάραξη της φυσικής αρμονίας, αλλά ούτε και γνωρίζει τρόπους για να συμβαδίσει με την αρμονία αυτή.
Ένας τέτοιος σπάνιος άνθρωπος- κλειδί ήταν και ο Αυστριακός ερευνητής Δρ. Βίκτωρ Σαουμπέργκερ. Ήδη, από το 1920, μας είχε προειδοποιήσει για την κρίση του περιβάλλοντος στην οποία έχουμε σήμερα παγιδευτεί, και από την οποία μονάχα λίγες ελπίδες έχουμε να αποδράσουμε. Κατά τη διάρκεια της ζωής του γνώρισε το χλευασμό και την ειρωνεία, αλλά σήμερα πλέον το ενδιαφέρον για το έργο του έχει αρχίσει να μεταδίδεται όλο και περισσότερο, παραδόξως. Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν εντυπωσιαστεί από τον δυναμικό και διερευνητικό του χαρακτήρα, από το τραγικό πεπρωμένο του και από τις εκπληκτικές θεωρίες του, με τις οποίες θέλησε να αλλάξει τον κόσμο.
Το κεντρικό θέμα των ερευνών του Δρ. Σαουμπεργκερ ήταν το νερό και η κίνηση. Ο ίδιος έλεγε:
«Η επικρατούσα τεχνολογία χρησιμοποιεί τις λανθασμένες μορφές κίνησης. Οι μηχανές μας και οι μέθοδοι μας διοχετεύουν τα στοιχεία της Φύσης όπως τον αέρα, το νερό και άλλα υγρά αέρια, σε έναν τύπο κίνησης που η Φύση τον χρησιμοποιεί μονάχα για να αποσυνθέτει και να διαλύει την ύλη.
Η Φύση χρησιμοποιεί έναν άλλον τύπο κίνησης για να ανοικοδομεί και να αναζωογονεί. Όταν η τεχνολογία μας χρησιμοποιεί μονάχα την κίνηση της αποσύνθεσης, μεταμορφώνεται σε νεκρή τεχνολογία. Μια καταστροφική τεχνολογία, που μολύνει επικίνδυνα όλο το φυσικό περιβάλλον»
Ο Δρ. Σαουμπέργκερ πειραματίστηκε προσπαθώντας να θέσει σε πρακτική χρήση την αναζωογονητική αρχή της Φύσης, που ο ίδιος ονόμαζε «κυκλωτική σπειροειδή κίνηση».
Οι περιγραφές των κατορθωμάτων του πολλές φορές μοιάζουν με καθαρή φαντασία. Η ίδια η γλώσσα που χρησιμοποιεί για να περιγράψει ο ίδιος ευρήματα του και τις θεωρίες του είναι πολλές φορές δύσκολη να την καταλάβει κανείς και να την μεταφράσει. Συχνά ήταν αναγκασμένος να χρησιμοποιεί τους δεδομένους επιστημονικούς όρους με δικές του παραλλαγές, για να εξηγήσει τις θεωρίες του, γιατί οι παλιοί ορισμοί δεν μπορούσαν να εκφράσουν αυτά που ήθελε να πει. Έφτανε στο σημείο να εφευρίσκει νέα νοήματα και ορολογίες που είναι πολύ δύσκολο να γίνουν κατανοητές για τον μέσο άνθρωπο. Γνώριζε τα προβλήματα που προκύπτουν από κάτι τέτοιο, αλλά δεν έβλεπε άλλη εναλλακτική λύση. Το έργο του είναι γεμάτο πολύπλοκους συλλογισμούς και δυσνόητες πειραματικές εξηγήσεις. Ένας από τους συνεργάτες του, ο καθηγητής Βίλχεμ Μπάλτερς είχε πει: «Μα πως είναι δυνατό να καταλάβει κανείς εύκολα τη γλώσσα του Σαουμπέργκερ; Το έργο του ανήκει στο Μέλλον»
Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ: Ο Βίκτωρ Σαουμπέργκερ καταγόταν από μια πολύ παλιά αριστοκρατική οικογένεια της Βαυαρίας. Γεννήθηκε το 1885 κοντά στην λίμνη ΠλοκενσταΪν της Αυστρίας. Από πολύ μικρό παιδί είχε δείξει έντονο ενδιαφέρον για οτιδήποτε σχετιζόταν με τη Φύση. Ο ίδιος θυμάται ότι η μητέρα του πάντα του έλεγε:
« Αν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές στη ζωή σου, και δεν ξέρεις σε ποιον να απευθυνθείς για βοήθεια, πήγαινε σε μια πηγή στο βουνό και άκου τη μουσική που παίζει το νερό της. Τότε, όλα, θα δεις, όλα θα πάνε καλά…»
Όταν ήταν ακόμη νεαρός, μελετούσε τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονταν τη Φύση και τα στοιχεία της οι άνθρωποι της εξοχής. Έγραφε γι’ αυτούς: «Βασίζονταν σε αυτά που έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια και σε ό,τι ένιωθαν από την έμπνευση τους. Πάνω απ’ όλα, αναγνώριζαν την εσωτερική θεραπευτική δύναμη του νερού, και καταλάβαιναν ότι το νερό, διοχετευμένο τη νύχτα μέσα από αρδευτικά κανάλια, μπορεί να δώσει πολύ μεγαλύτερη σοδειά από τα γειτονικά χωράφια που αρδεύονταν διαφορετικά. Ήξεραν, επίσης πόσο στενά συνδεδεμένο ήταν το δάσος με το νερό- και τα δυο τους με τον άνθρωπο…»
Μαθήτευσε δίπλα σε έναν γέροντα δασάρχη, και έπειτα από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου πολέμου ανέλαβε μόνος του δασάρχης μιας αρκετά απομονωμένης περιοχής. Τα πράγματα που μπόρεσε να μελετήσει ο Σαουμπέργκερ σε εκείνη την ερημική και σχεδόν ανέγγιχτη από το ανθρώπινο χέρι, περιοχή, συχνά ερχόντουσαν σε πλήρη αντίθεση με τα πράγματα που είχε μάθει στις δασονομικές σπουδές του. Το νερό ήταν το κύριο ενδιαφέρον του. Είχε ξεκινήσει για να ανακαλύψει τα χαρακτηριστικά και τους νόμους του νερού, αλλά και τη σύνδεση μεταξύ θερμοκρασίας και της κίνησης του. Παρατήρησε ότι το νερό που έτρεχε από μια βουνίσια πηγή, βρισκόταν στην μεγαλύτερη πυκνότητα του (στο « σημείο ομαλότητας» του, όπως λέγεται) στους +4 C, που ήταν και φυσικά η υψηλότερη ποιότητα του. Οι σολομοί και οι πέστροφες πήγαιναν πάντοτε προς αυτές τις πηγές και εκεί έβρισκε κανείς την πιο πλούσια και πιο όμορφη βλάστηση.
Μια μέρα, επισκέφθηκε μαζί με μερικούς γέρους κυνηγούς μια απομονωμένη περιοχή πάνω στα βουνά. Εκεί υπήρχε μια πηγή που παλαιότερα ήταν σκεπασμένη με ένα πέτρινο καλυβάκι. Αυτό τώρα είχε γκρεμιστεί, κι έτσι η πηγή είχε εκτεθεί στο φως του ήλιου. Έπειτα από λίγο, το ρυάκι ξεράθηκε, εκπλήσσοντας όλους όσοι το γνώριζαν, γιατί δεν είχε συμβεί ποτέ πριν. Αναζητώντας εξηγήσεις γι’ αυτό κάποιος πρότεινε να ξαναχτίσουν την πέτρινη κατασκευή.
Έτσι και έγινε, και έπειτα από λίγο το ρυάκι επανήλθε. Αυτό ήταν μια αποκάλυψη για τον Σαουμπέργκερ, γιατί ήταν πλέον ολοφάνερο ότι το νερό ανταποκρίνονταν στη σκιά και το δάσος. Αργότερα, του δόθηκαν πολλά περισσότερα στοιχεία για να επιβεβαιώσει την θεωρία του. Ο Σαουμπέργκερ άρχισε να αντιλαμβάνεται το νερό ως «το αίμα της Γης» θεωρώντας ότι έπρεπε να κυλά με φυσικές ροές. Μια απείραχτη ροή νερού σχηματίζεται από περιστροφικές καμπύλες και σκιερές όχθες, σκεπασμένες με δέντρα και θάμνους- και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.
«Το νερό θέλει να κυλά μ’ αυτόν τον τρόπο, γι’ αυτό φτιάχνει αυτές τις σκιερές όχθες για να προστατεύεται από το άμεσο φως του ήλιου» Εννοούσε ότι η χαμηλή θερμοκρασία και η φυσική ροή είναι οι καταστάσεις που είναι απαραίτητες για αν διατηρήσει το νερό τις δυνάμεις του. Επίσης, κάποια στιγμή, ο Σαουμπέργκερ πρόσεξε την παράξενη συμπεριφορά που είχαν οι πέστροφες μέσα στο νερό των πηγών. Η μεγάλη πέστροφα μπορούσε να στέκεται στο ίδιο σημείο, τελείως ακίνητη, για όση ώρα ήθελε, ακόμη και στο πιο δυνατό αντίθετο ρεύμα. Αν τρόμαζε, μπορούσε να εκσφενδονιστεί με απίστευτη ταχύτητα ενάντια στο ρεύμα, αντί να αφεθεί στο ρεύμα για να παρασυρθεί στη ροή του- που άλλωστε θα ήταν και το πιο φυσικό.
Ο Σαουμπέργκερ δεν μπόρεσε να βρει καμία εξήγηση για το φαινόμενο αυτό, σε κανένα βιβλίο. Παρ’ όλα αυτά, ήξερε ότι ένα βουνίσιο ρυάκι ήταν πιο ψυχρό κοντά στην πηγή του και γινόταν όλο και πιο θερμό μακριά του. Άραγε, θα μπορούσε αυτό να έχει κάποια σχέση με την πέστροφα που πήγαινε αντίθετα στο ρεύμα; Έκανε πολλά πειράματα για να το διερευνήσει αυτό.
Διάλεξε ένα ποταμάκι και κάποιο σημείο με πολύ ισχυρό ρεύμα εκεί που εμφανιζόταν συχνά η ακίνητη μεγάλη πέστροφα. Έβαλε τους ανθρώπους του να ρίξουν εκατό λίτρα ζεστό νερό στο ποταμάκι, περίπου πεντακόσια μέτρα πιο πάνω από εκείνο το σημείο , όταν θα τους έδινε το σύνθημα. Αμέσως μόλις έπεσε το ζεστό νερό, πριν ακόμη προλάβει να φτάσει στο σημείο εκείνο, η πέστροφα άρχισε να ταράζεται και να δείχνει ανήσυχη και να μην μπορεί πια να μείνει ακίνητη στο σημείο της. Και παρ’ όλες τις προσπάθειες της, μόλις το θερμότερο νερό έφτανε κοντά της, η πέστροφα αφέθηκε να την παρασύρει το ρεύμα. Δεν επέστρεψε στο σημείο της παρά μονάχα πολύ αργότερα. Αυτό έπεισε τον Σαουμπέργκερ ότι η θεωρία του ήταν σωστή, ότι η θερμοκρασία του νερού είχε σχέση με την συμπεριφορά της πέστροφας. Μελέτησε, επίσης, την ικανότητα της να πηδά κόντρα σε ψηλούς καταρράκτες με ελάχιστη προσπάθεια. Σ’ αυτό το φαινόμενο αναγνώρισε στοιχεία που επιβεβαίωναν την θεωρία του, ότι η πέστροφα εκμεταλλευόταν μια άγνωστη μέχρι τώρα πηγή ενέργειας μέσα στο νερό.