Κάθε μέρα που περνάει όλο και με φέρνει πιο κοντά στη σκέψη ότι τελικά δεν είμαστε περήφανος λαός. Έχουμε συνηθίσει να κατεβάζουμε το κεφάλι και να τρώμε τη σφαλιάρα. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ενώ συμβαίνουν τρομερά πράγματα στη χώρα μας, όπως η καλπάζουσα ανεργία, η…. συνεχώς αυξανόμενη καθημερινά εγκληματικότητα, η φυγή των νέων για ένα καλύτερο μέλλον, ο κόσμος που γύρω μας πεινάει, εμείς μένουμε αδρανείς και επιλέγουμε την υποτέλεια, την απάθεια. Ακούω συχνά την έκφραση «άμα έρθει η πείνα θα αλλάξει». Ημέρες πείνας ζούμε, αλλα καμία αντίδραση. Αν δεν είναι αυτό ραγιαδισμός τότε τι είναι; Έχουμε για πολιτικούς ανθρώπους που ποτέ δεν νοιάστηκαν για το καλό της πατρίδας, μόνο έκλεβαν και μεγάλωναν τις περιούσιες τους για να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους. Προδότες που τους επιλέξαμε και τους διατηρήσαμε στις θέσεις τους. Αλλά βέβαια και εμείς βολευτήκαμε στη γωνίτσα μας, δεν ενδιαφερθήκαμε για τον διπλανό μας, το μοντέλο του παρτάκια είναι αυτό που ταιριάζει γάντι στον «ΝεοΈλληνα». Δεν μπορούμε να δεχθούμε την ήττα μας και ψάχνουμε καθημερινά εξιλαστήρια θύματα. Για παράδειγμα μας ενοχλεί που οι Τούρκοι έχουν μπει στα σπίτια μας με τα σίριαλ, που παρεμπιπτόντως κάποια είναι εξαιρετικά. Όχι «ΝεοΈλληνα», δεν φταίνε οι Τούρκοι που βγάζουν σωστές σειρές. Σειρές που τους νοιάζει το αποτέλεσμα και όχι ποιος θα πάρει τα περισσότερα χρήματα. Και ας μην πούμε για τους Τούρκους πολιτικούς, που ενδιαφέρονται κυρίως για την πατρίδα τους και όχι για την τσέπη τους όπως κάνουν τα πουλημένα τομάρια τα δικά μας. Η αλλαγή λοιπόν θα έρθει απο τον καθένα μας ατομικά. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
