Η ημέρα τής κάλπης πλησιάζει. Και πλησιάζει ταχύτατα. Εμείς οι Έλληνες, γνωστοί για την έφεσή μας να πολιτικοποιούμε τα πάντα, γνωστοί επίσης για την ηδονή που αισθανόμαστε με τις "πολιτικές συζητήσεις", προσπαθούμε καθημερινά, στα καφενεία πόλεων και χωριών, ή στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά καθημερινά καφενεία, όχι μόνο να αναπτύξουμε τις απόψεις και τα πιστεύω μας, αλλά και να τα επιβάλλουμε.
Όλοι, ή σχεδόν όλοι, χωρίς κανένας να σέβεται τους άγραφους κανόνες ενός σωστού, ευπρεπούς και κατανοητού διαλόγου, παρουσιάζουν θέσεις και επιχειρήματα, που, στις πλείστες τών περιπτώσεων, αποτελούν αντιγραφή κομματικών θέσεων ή απηχούν τις θυμικές, συναισθηματικές αντιδράσεις και θέσεις τού ομιλούντος απέναντι στα τεκταινόμενα και την εν γένει κατάσταση. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που ακούει
κανείς εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία, βασισμένη στην λογική, στην πραγματικότητα, στην επιστήμη, η οποία να θεμελιώνει τις απόψεις τού ομιλούντος. Είμαστε πολύ περισσότερο "οπαδοί" παρά "φίλαθλοι".
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με μία τέτοια ψυχοσύνθεση και νοοτροπία με μία τέτοια συμπεριφορά, που μάλλον πρέπει να είναι γραμμένη στο DNA μας, δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα τις καταστάσεις και τα προβλήματα. Με αποτέλεσμα, οι απαντήσεις που δίνουμε να μην λύνουν τα προβλήματα, αλλά να δημιουργούν και άλλα.
Και το πλέον φοβερό, το τραγικό θα τολμούσα να πω αναπολώντας την ιστορία μας, είναι ότι δείχνουμε να μην έχουμε συναίσθηση τών πράξεων και αποφάσεών μας και, πολύ πιο τραγικό και επικίνδυνο, τών συνεπειών τους στο μέλλον. Μάς ενδιαφέρει η άμεση ικανοποίηση τών προσωπικών αναγκών, συμφερόντων και απαιτήσεών μας και από εκεί και πέρα "και τί με νοιάζει εμένα εγώ νάμαι καλά".
Επιπλέον, έχουμε αναπτύξει ένα σύνδρομο, το οποίο ενδεχομένως να οφείλεται στα πεπραγμένα τών αρχαίων Ελλήνων, στην ιστορία μας, σε βασικά χαρακτηριστικά μας, όπως αυτό τής υπερηφάνειας, τής επιμονής και, κυρίως, τού φιλότιμου που μάς κάνει ορισμένες φορές να μεγαλουργούμε. Και το σύνδρομο αυτό είναι ο ελληνοκεντρισμός, το να πιστεύουμε ότι είμαστε ο περιούσιος λαός, το ότι η χώρα μας είναι ο ομφαλός τής γής.
Όλα αυτά συνδυασμένα μάς οδηγούν, όταν παρασυρόμαστε -ως συνήθως- από το θυμικό μας και δεν κρίνουμε με νηφαλιότητα, σε λάθος αποφάσεις. Αν όχι πάντα, σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Υπάρχουν, όμως, στιγμές στην ζωή, τόσο την προσωπική μας όσο και τού έθνους μας, που ΠΡΕΠΕΙ να κρίνουμε με την ψυχρή λογική και ανεπηρέαστοι από πάθη, συναισθήματα, ιδεοληψίες, φανατισμούς. Έτσι ώστε να μπορούμε να καταλήξουμε στα ορθά συμπεράσματα και στις σωστές αποφάσεις, τα αποτελέσματα τών οποίων θα είναι αφενός μακροπρόθεσμα και όχι στιγμιαία και βραχυπρόθεσμα, αλλά και προς όφελος τόσο προσωπικό όσο και συνολικό, εθνικό.
Οι επερχόμενες εκλογές τής 17ης Ιουνίου, είναι μία τέτοια σημαντική στιγμή στην ατομική και εθνική μας πορεία. Πολύ περισσότερο από αυτές τής 6ης Μαΐου. Στις προηγούμενες εκλογές, όπως ήταν φυσικό, αντιδράσαμε στα όσα έγιναν εις βάρος μας, σαν ατόμων και σαν λαού, επί σειράν ετών. Αντιδράσαμε και τιμωρήσαμε πρόσωπα και κόμματα. Δώσαμε ένα μήνυμα ηχηρό στο πολιτικό προσωπικό τής χώρας. Παρόλα όσα λέγονται και φαίνονται, το μήνυμα μάλλον έγινε αντιληπτό καίτοι δεν φαίνεται στις πρώτες και σαστισμένες αντιδράσεις τών πολιτικών μας. Αναθρεμμένοι και συνηθισμένοι σε αθεράπευτα κομματοκεντρικές και φανατικές νοοτροπίες και συμπεριφορές σειράς δεκαετιών, δεν έχουν την ευελιξία να αντιδράσουν και να προσαρμοσθούν άμεσα στις προσταγές τών καιρών. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι πάρα πολύ δύσκολα θα επαναλάβουν τα ίδια με το παρελθόν λάθη. Τουλάχιστον όσοι έχουν χρόνια στο κουρμπέτι και μπόρεσαν να έχουν, έστω και έμμεσα, μία γεύση εξουσίας.
Στις 17 Ιουνίου, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι, για το καλό το δικό μας και τής ελληνικής κοινωνίας ως συνόλου, να αποφασίσουμε με νηφαλιότητα, ψυχραιμία και με καθοδηγητή μας την λογική. Πέρα από ιδεολογίες και ιδεοληψίες, πέρα από κομματικές κλίσεις, πέρα από συγγένειες, φιλίες και γνωριμίες, πέρα από το αποκλειστικά δικό μας και πρόσκαιρο καλό, ΠΡΕΠΕΙ να σκεφθούμε και να δώσουμε ειλικρινείς απαντήσεις, στον εαυτό μας πρώτα, σε βασικά ερωτήματα, όπως, ενδεικτικά, τα ακόλουθα::
α. Εάν θέλουμε να σταματήσει η συρρίκνωση τού εισοδήματός μας και νομίζω ότι ούτε ένας θα πει "όχι".
β. Εάν θέλουμε να αρχίσουν να ανοίγουν και πάλι δουλειές και να αρχίσει να μειώνεται προοδευτικά η ανεργία. Και πάλι θεωρώ ότι όλοι θα πούν "ναι".
γ. Εάν θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Μήπως θα πει κανείς "όχι";;
δ. Είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε κάποιες λίγες από τις σημερινές μας συνήθειες, "απολαύσεις", ή ίσως και "προνόμια", για το καλό τών παιδιών και εγγονών μας;;
ε. Μπορούμε να αποδεχθούμε ότι χωρίς εμπόριο, βιομηχανία, επιχειρήσεις η οικονομία δεν λειτουργεί και δεν υπάρχει ανάπτυξη;;
στ. Θέλουμε ή όχι έναν ευέλικτο και αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό, στελεχωμένο με άξιους ανθρώπους, που δεν θα καταδυναστεύει τον πολίτη;;
ζ. Θέλουμε να έχουμε έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα με ΔΕΚΟ, οι οποίες θεωρούσαν το έργο τής κοινής ωφέλειας ως δευτερεύον και ως πρωτεύον την ικανοποίηση τών αιτημάτων και συμφερόντων μιάς κάστας κομματοτραφών συνδικαλιστών;; Ή θέλουμε ένα μειωμένο δημόσιο τομέα με κρατική παρέμβαση μόνον όπου πραγματικά χρειάζεται;;
η. Θέλουμε να πληρώνουμε από την τσέπη μας τα τεράστια ελλείμματα τών ΔΕΚΟ με τεράστιες ζημίες, όπως ο ΟΣΕ και άλλες;;
θ. Θέλουμε να έχουμε σωστή και σύγχρονη παιδεία, ανεπηρρέαστη από τα κόμματα και τις νεολαίες τους, που θα μπορεί να μορφώνει τα παιδιά μας και να τους δίνει τα εφόδια για μία καλύτερη ζωή;;
ια. Θέλουμε ή όχι η χώρα να αναπτυχθεί στηριζόμενη σε δική της βιομηχανική παραγωγή ή θέλουμε να συνεχίσουμε να μην παράγουμε σχεδόν τίποτε και η μόνη ανάπτυξη να προέρχεται από την κατανάλωση εισαγομένων προϊόντων;;
ιβ. Θέλουμε να συνεχίσουμε σαν χώρα και κοινωνία να αποτελούμε αναπόσπαστο και συνεργαζόμενο τμήμα τής παγκόσμιας κοινότητας;;;
ιγ. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να επιβάλλουμε την άποψή μας με τσαμπουκά και ψευτοπαλληκαρισμούς ή με τη λογική και τη σθεναρή προβολή τών θέσεών μας και τη σκληρή, υπερήφανη και έξυπνη διαπραγμάτευση;;
Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά περισσότερα ερωτήματα, που μάς απασχολούν καθημερινά. Προσπάθησα να σταχυολογήσω ορισμένα από τα πιο βασικά κατά τη γνώμη μου, που παίζουν ουσιαστικό, αν μη καθοριστικό, ρόλο στην προσωπική μας ζωή, αλλά και στην πορεία και εξέλιξη τής κοινωνίας και τής χώρας μας.
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα θα πρέπει να είναι τέτοια που να συνθέτει ένα ομοιογενές σύνολο. Γιατί, για παράδειγμα, δεν μπορώ να λέω ότι θέλω αύξηση τής απασχόλησης και οικονομική ανάπτυξη και συγχρόνως να απαντώ ότι είμαι υπέρ τής υπερφορολόγησης τών επιχειρήσεων. Ή δεν μπορώ να θέλω ένα ευέλικτο κράτος και συγχρόνως να θέλω έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα για να προσλαμβάνονται τα παιδιά, οι συγγενείς και οι φίλοι μου.
Εν κατακλείδι, εκείνο που θέλω να τονίσω είναι ότι ΔΕΝ μπορούμε να τα έχουμε όλα, ΔΕΝ μπορούμε να έχουμε τον σκύλο χορτάτο και την πίτα άθικτη. Και ότι πριν βρεθούμε πίσω από το παραβάν και μπροστά στην κάλπη να μην πάει το χέρι μας αμέσως στο ψηφοδέλτιο στο οποίο μάς σπρώχνει το θυμικό μας ή η κακώς εννοουμένη παλληκαριά μας και ο δήθεν ηρωϊσμός μας.
Ας σκεφθούμε πρώτα νηφάλια, λογικά και, για μιά φορά, κοιτάζοντας το γενικότερο και όχι μόνον το ατομικό συμφέρον. Ας συλλογισθούμε ότι η εξυπηρέτηση τού γενικότερου συμφέροντος μάς ωφελεί μακροπρόθεσμα πολύ περισσότερο. Σαν άτομα, σαν πολίτες, σαν γονείς, σαν μέλη μιάς κοινωνίας, σαν λαό, ο οποίος έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι μπορεί να μεγαλουργεί και να είναι υπερήφανος, όπως είμαστε υπερήφανοι για όλους τους πανάξιους και καταξιωμένους συμπατριώτες μας που μεγαλουργούν στο εξωτερικό.
Όλοι, ή σχεδόν όλοι, χωρίς κανένας να σέβεται τους άγραφους κανόνες ενός σωστού, ευπρεπούς και κατανοητού διαλόγου, παρουσιάζουν θέσεις και επιχειρήματα, που, στις πλείστες τών περιπτώσεων, αποτελούν αντιγραφή κομματικών θέσεων ή απηχούν τις θυμικές, συναισθηματικές αντιδράσεις και θέσεις τού ομιλούντος απέναντι στα τεκταινόμενα και την εν γένει κατάσταση. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που ακούει
κανείς εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία, βασισμένη στην λογική, στην πραγματικότητα, στην επιστήμη, η οποία να θεμελιώνει τις απόψεις τού ομιλούντος. Είμαστε πολύ περισσότερο "οπαδοί" παρά "φίλαθλοι".
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με μία τέτοια ψυχοσύνθεση και νοοτροπία με μία τέτοια συμπεριφορά, που μάλλον πρέπει να είναι γραμμένη στο DNA μας, δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα τις καταστάσεις και τα προβλήματα. Με αποτέλεσμα, οι απαντήσεις που δίνουμε να μην λύνουν τα προβλήματα, αλλά να δημιουργούν και άλλα.
Και το πλέον φοβερό, το τραγικό θα τολμούσα να πω αναπολώντας την ιστορία μας, είναι ότι δείχνουμε να μην έχουμε συναίσθηση τών πράξεων και αποφάσεών μας και, πολύ πιο τραγικό και επικίνδυνο, τών συνεπειών τους στο μέλλον. Μάς ενδιαφέρει η άμεση ικανοποίηση τών προσωπικών αναγκών, συμφερόντων και απαιτήσεών μας και από εκεί και πέρα "και τί με νοιάζει εμένα εγώ νάμαι καλά".
Επιπλέον, έχουμε αναπτύξει ένα σύνδρομο, το οποίο ενδεχομένως να οφείλεται στα πεπραγμένα τών αρχαίων Ελλήνων, στην ιστορία μας, σε βασικά χαρακτηριστικά μας, όπως αυτό τής υπερηφάνειας, τής επιμονής και, κυρίως, τού φιλότιμου που μάς κάνει ορισμένες φορές να μεγαλουργούμε. Και το σύνδρομο αυτό είναι ο ελληνοκεντρισμός, το να πιστεύουμε ότι είμαστε ο περιούσιος λαός, το ότι η χώρα μας είναι ο ομφαλός τής γής.
Όλα αυτά συνδυασμένα μάς οδηγούν, όταν παρασυρόμαστε -ως συνήθως- από το θυμικό μας και δεν κρίνουμε με νηφαλιότητα, σε λάθος αποφάσεις. Αν όχι πάντα, σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Υπάρχουν, όμως, στιγμές στην ζωή, τόσο την προσωπική μας όσο και τού έθνους μας, που ΠΡΕΠΕΙ να κρίνουμε με την ψυχρή λογική και ανεπηρέαστοι από πάθη, συναισθήματα, ιδεοληψίες, φανατισμούς. Έτσι ώστε να μπορούμε να καταλήξουμε στα ορθά συμπεράσματα και στις σωστές αποφάσεις, τα αποτελέσματα τών οποίων θα είναι αφενός μακροπρόθεσμα και όχι στιγμιαία και βραχυπρόθεσμα, αλλά και προς όφελος τόσο προσωπικό όσο και συνολικό, εθνικό.
Οι επερχόμενες εκλογές τής 17ης Ιουνίου, είναι μία τέτοια σημαντική στιγμή στην ατομική και εθνική μας πορεία. Πολύ περισσότερο από αυτές τής 6ης Μαΐου. Στις προηγούμενες εκλογές, όπως ήταν φυσικό, αντιδράσαμε στα όσα έγιναν εις βάρος μας, σαν ατόμων και σαν λαού, επί σειράν ετών. Αντιδράσαμε και τιμωρήσαμε πρόσωπα και κόμματα. Δώσαμε ένα μήνυμα ηχηρό στο πολιτικό προσωπικό τής χώρας. Παρόλα όσα λέγονται και φαίνονται, το μήνυμα μάλλον έγινε αντιληπτό καίτοι δεν φαίνεται στις πρώτες και σαστισμένες αντιδράσεις τών πολιτικών μας. Αναθρεμμένοι και συνηθισμένοι σε αθεράπευτα κομματοκεντρικές και φανατικές νοοτροπίες και συμπεριφορές σειράς δεκαετιών, δεν έχουν την ευελιξία να αντιδράσουν και να προσαρμοσθούν άμεσα στις προσταγές τών καιρών. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι πάρα πολύ δύσκολα θα επαναλάβουν τα ίδια με το παρελθόν λάθη. Τουλάχιστον όσοι έχουν χρόνια στο κουρμπέτι και μπόρεσαν να έχουν, έστω και έμμεσα, μία γεύση εξουσίας.
Στις 17 Ιουνίου, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι, για το καλό το δικό μας και τής ελληνικής κοινωνίας ως συνόλου, να αποφασίσουμε με νηφαλιότητα, ψυχραιμία και με καθοδηγητή μας την λογική. Πέρα από ιδεολογίες και ιδεοληψίες, πέρα από κομματικές κλίσεις, πέρα από συγγένειες, φιλίες και γνωριμίες, πέρα από το αποκλειστικά δικό μας και πρόσκαιρο καλό, ΠΡΕΠΕΙ να σκεφθούμε και να δώσουμε ειλικρινείς απαντήσεις, στον εαυτό μας πρώτα, σε βασικά ερωτήματα, όπως, ενδεικτικά, τα ακόλουθα::
α. Εάν θέλουμε να σταματήσει η συρρίκνωση τού εισοδήματός μας και νομίζω ότι ούτε ένας θα πει "όχι".
β. Εάν θέλουμε να αρχίσουν να ανοίγουν και πάλι δουλειές και να αρχίσει να μειώνεται προοδευτικά η ανεργία. Και πάλι θεωρώ ότι όλοι θα πούν "ναι".
γ. Εάν θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Μήπως θα πει κανείς "όχι";;
δ. Είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε κάποιες λίγες από τις σημερινές μας συνήθειες, "απολαύσεις", ή ίσως και "προνόμια", για το καλό τών παιδιών και εγγονών μας;;
ε. Μπορούμε να αποδεχθούμε ότι χωρίς εμπόριο, βιομηχανία, επιχειρήσεις η οικονομία δεν λειτουργεί και δεν υπάρχει ανάπτυξη;;
στ. Θέλουμε ή όχι έναν ευέλικτο και αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό, στελεχωμένο με άξιους ανθρώπους, που δεν θα καταδυναστεύει τον πολίτη;;
ζ. Θέλουμε να έχουμε έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα με ΔΕΚΟ, οι οποίες θεωρούσαν το έργο τής κοινής ωφέλειας ως δευτερεύον και ως πρωτεύον την ικανοποίηση τών αιτημάτων και συμφερόντων μιάς κάστας κομματοτραφών συνδικαλιστών;; Ή θέλουμε ένα μειωμένο δημόσιο τομέα με κρατική παρέμβαση μόνον όπου πραγματικά χρειάζεται;;
η. Θέλουμε να πληρώνουμε από την τσέπη μας τα τεράστια ελλείμματα τών ΔΕΚΟ με τεράστιες ζημίες, όπως ο ΟΣΕ και άλλες;;
θ. Θέλουμε να έχουμε σωστή και σύγχρονη παιδεία, ανεπηρρέαστη από τα κόμματα και τις νεολαίες τους, που θα μπορεί να μορφώνει τα παιδιά μας και να τους δίνει τα εφόδια για μία καλύτερη ζωή;;
ια. Θέλουμε ή όχι η χώρα να αναπτυχθεί στηριζόμενη σε δική της βιομηχανική παραγωγή ή θέλουμε να συνεχίσουμε να μην παράγουμε σχεδόν τίποτε και η μόνη ανάπτυξη να προέρχεται από την κατανάλωση εισαγομένων προϊόντων;;
ιβ. Θέλουμε να συνεχίσουμε σαν χώρα και κοινωνία να αποτελούμε αναπόσπαστο και συνεργαζόμενο τμήμα τής παγκόσμιας κοινότητας;;;
ιγ. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να επιβάλλουμε την άποψή μας με τσαμπουκά και ψευτοπαλληκαρισμούς ή με τη λογική και τη σθεναρή προβολή τών θέσεών μας και τη σκληρή, υπερήφανη και έξυπνη διαπραγμάτευση;;
Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά περισσότερα ερωτήματα, που μάς απασχολούν καθημερινά. Προσπάθησα να σταχυολογήσω ορισμένα από τα πιο βασικά κατά τη γνώμη μου, που παίζουν ουσιαστικό, αν μη καθοριστικό, ρόλο στην προσωπική μας ζωή, αλλά και στην πορεία και εξέλιξη τής κοινωνίας και τής χώρας μας.
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα θα πρέπει να είναι τέτοια που να συνθέτει ένα ομοιογενές σύνολο. Γιατί, για παράδειγμα, δεν μπορώ να λέω ότι θέλω αύξηση τής απασχόλησης και οικονομική ανάπτυξη και συγχρόνως να απαντώ ότι είμαι υπέρ τής υπερφορολόγησης τών επιχειρήσεων. Ή δεν μπορώ να θέλω ένα ευέλικτο κράτος και συγχρόνως να θέλω έναν υπερτροφικό δημόσιο τομέα για να προσλαμβάνονται τα παιδιά, οι συγγενείς και οι φίλοι μου.
Ας σκεφθούμε πρώτα νηφάλια, λογικά και, για μιά φορά, κοιτάζοντας το γενικότερο και όχι μόνον το ατομικό συμφέρον. Ας συλλογισθούμε ότι η εξυπηρέτηση τού γενικότερου συμφέροντος μάς ωφελεί μακροπρόθεσμα πολύ περισσότερο. Σαν άτομα, σαν πολίτες, σαν γονείς, σαν μέλη μιάς κοινωνίας, σαν λαό, ο οποίος έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι μπορεί να μεγαλουργεί και να είναι υπερήφανος, όπως είμαστε υπερήφανοι για όλους τους πανάξιους και καταξιωμένους συμπατριώτες μας που μεγαλουργούν στο εξωτερικό.