Βεβαίως, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, είτε είναι κοντά στο 15% είτε αγγίξει το 20%, δεν αρκεί για να του δώσει κυβερνητική πλειοψηφία. Του δίνει όμως αέρα υπεροχής και ηθικό άλλοθι να προσμένει την ψήφο εμπιστοσύνης.
Με δεδομένες τις διαφορές του από το ΚΚΕ και τις εντάσεις που υπήρξαν με τη Δημοκρατική Αριστερά, αλλά και την ιλιγγιώδη απόσταση από το ΠαΣοΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και να μοιάζει εγκλωβισμένος σε αυτή την επιτυχία. Είναι όμως;
Την απάντηση θα τη δώσει μόνο ο ίδιος ο
σχηματισμός και βέβαια ο Αλέξης Τσίπρας. Ο ρόλος του πλέον αλλάζει. Τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει και ο ίδιος. Αλλά, εάν αντιληφθεί ότι με τις ευλογίες ενός 15-20% δεν μπορεί να αξιώνει την εν λευκώ διαχείριση της μοίρας 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, τούτο θα είναι ένα βήμα μπροστά.
Και αυτή τη στιγμή, έτσι όπως είναι τα πράγματα, αν κάποιος ΜΠΟΡΕΙ και ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει ένα βήμα μπροστά, είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και να διεκδικήσει, με αυτό, την υποστήριξη όχι μόνο των… καμμένων ψήφων της λαϊκής δεξιάς, αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, είτε εκπροσωπούνται είτε όχι στη νέα Βουλή.
Οσον αφορά τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα, τη Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ, ας σκεφτούν τι έλεγαν ως και σήμερα: η χώρα δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη. Αν μπορούν, ζαλισμένοι από την κατραπακιά, να πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις, τότε η στήριξη ή, έστω η ανοχή, σε μια πρόταση διακυβέρνησης που θα σέβεται την επιλογή και το μήνυμα του λαού, δεν είναι απλώς απαραίτητη. Είναι υποχρέωσή τους. Και ό,τι πιο έξυπνο μπορούν να κάνουν αυτή τη στιγμή.
Η ώρα να ξανασκεφτούν όλοι τον ρόλο τους είναι τώρα. Ο λαός τους έδειξε τον δρόμο. Στον επόμενο τόνο, θα είναι αργά.