Θυμηδία προκαλούν οι εκτοξευόμενες τις τελευταίες ημέρες απειλές από το περιβάλλον του προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά ότι αν το κόμμα του δεν πάρει αυτοδυναμία στις υποτιθέμενα επικείμενες βουλευτικές εκλογές που ακόμη να προκηρυχθούν, θα οδηγήσει τη χώρα σε αλλεπάλληλες... εκλογικές αναμετρήσεις μέχρις ότου πετύχει τη συγκρότηση αυτοδύναμης κυβέρνησης. Πρόκειται περί φαιδρής απειλής, παντελώς κενής...
περιεχομένου.
Οχι για τους επίσης άνευ νοήματος πομπώδεις λόγους που επικαλέστηκε η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά, η οποία κατηγόρησε τον αρχηγό της ΝΔ ότι δήθεν «αντί για μια εθνικά υπεύθυνη στάση, επιλέγει την ανεύθυνη απειλή των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων».
Ας είμαστε σοβαροί. Το πρόβλημα του Α. Σαμαρά δεν συνίσταται βεβαίως στο ότι... δεν είναι «εθνικά υπεύθυνη στάση» η πρόκληση αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων. Αυτά είναι ανόητα φληναφήματα. Το πρόβλημα του προέδρου της ΝΔ έγκειται σε κάτι πολύ ουσιωδέστερο: όσες εκλογές και αν γίνουν, η ΝΔ αποκλείεται να κερδίσει την αυτοδυναμία πλέον!
Η αιτία δεν έχει να κάνει φυσικά καθόλου με τις πομφόλυγες περί «εθνικής υπευθυνότητας». Συνδέεται με έναν θεμελιώδη παράγοντα: το ότι η ΝΔ δεν βρίσκεται επ' ουδενί σε φάση ανόδου της επιρροής της, αλλά σε φάση κάμψης.
Οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις βεβαίως και αποδίδουν ευνοϊκά αποτελέσματα για όποιον τις προκαλεί, όταν αυτός όμως εκπροσωπεί κοινωνικά ρεύματα που είναι ισχυρά και ενισχύονται διαρκώς, αλλά για διάφορους λόγους δεν κατέστη δυνατή η αποτύπωσή τους στις πρώτες εκλογές.
Τότε όντως οι δεύτερες, εν ανάγκη και οι τρίτες εκλογές οδηγούν στη συνεχή κοινοβουλευτική ενίσχυση του κόμματος που εκφράζει αυτό το κοινωνικό ρεύμα.
Αν δηλαδή η ΝΔ συνέχιζε να έχει αντιμνημονιακή γραμμή, τότε πραγματικά νέες εκλογές θα μπορούσαν να της δώσουν την αυτοδυναμία.
Στη ΝΔ όμως σήμερα έχουμε την εντελώς αντίθετη κατάσταση. Με τη μεταπήδηση πρώτα πρώτα του Α. Σαμαρά στο μνημονιακό στρατόπεδο, η ΝΔ υπερασπίζεται και εκπροσωπεί μια πολιτική την οποία απορρίπτει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Στη συνέχεια και εξαιτίας αυτού του γεγονότος η επιρροή της ΝΔ στους ψηφοφόρους βρίσκεται σε πτωτική πορεία και όχι σε άνοδο, όπως αποδεικνύουν όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις.
Μιλάμε για τόσο πρωτοφανή πτώση ώστε να θεωρείται άπιαστο όνειρο η επίτευξη ακόμη και του... χειρότερου (!) ποσοστού που σημείωσε ποτέ η ΝΔ - το 33,4% δηλαδή που έπιασε με ηγέτη τον Κώστα Καραμανλή στις τελευταίες εκλογές του 2009.
Με άλλα λόγια, απουσιάζουν και οι δύο παράγοντες που απαιτούνται για να έχουν θετικό αποτέλεσμα για τη ΝΔ ενδεχόμενες αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες - ούτε κάποιο ισχυρό ανερχόμενο κοινωνικό ρεύμα εκπροσωπεί ούτε σε φάση ενίσχυσης των εκλογικών ποσοστών της βρίσκεται ως κόμμα.
Για να το πούμε ευθέως: αν ο Α. Σαμαράς νομίζει ότι είναι σε θέση να επαναλάβει τον άθλο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του 1989-1990, είναι βαθιά νυχτωμένος! Θα γελάσει μαζί του το πανελλήνιο, αν το επιχειρήσει.
Ο λόγος είναι απλούστατος. Το 1989 ο νεοφιλευθερισμός ήταν ένα ασυγκράτητα ανερχόμενο κοινωνικό ρεύμα. Η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη που το εκπροσωπούσε βρισκόταν ήδη σε υψηλότατα επίπεδα. Πήρε 44,28% στις εκλογές του Ιουνίου του 1989, το έκανε 46,19% τον Νοέμβριο και το εκτίναξε στο 46,89% τον Απρίλιο του 1990 σημειώνοντας ουσιαστικά το υψηλότερο ποσοστό της Δεξιάς σε ομαλές συνθήκες μεταπολιτευτικά, με μοναδική εξαίρεση τις εντελώς ιδιόμορφες εκλογές του 1974, με τη χούντα να ελέγχει κατ' ουσίαν τον στρατό, οπότε η ΝΔ πήρε 54,37% υπό το κράτος του εκβιαστικού διλήμματος «Καραμανλής ή τανκς».