“Πριν από κάθε τι άλλο, βιώνουμε διεθνώς μία πολύ βαθιά πολιτική κρίση. Οι κυβερνήσεις όλων σχεδόν των βιομηχανικών χωρών, ιδιαίτερα της Δύσης, δυσκολεύονται να συμβαδίσουν με τις μεγάλες αλλαγές, τις οποίες έχει προκαλέσει η παγκοσμιοποίηση – όπως για παράδειγμα με την κατάρρευση του υπαρκτού κομμουνισμού, με την άνοδο της Κίνας και με την τεχνολογική επανάσταση. Ένα μεγάλο μέρος των οικονομικών κρίσεων, τόσο αυτών του χρηματοπιστωτικού κλάδου, όσο και της Ευρωζώνης σήμερα, είναι το αποτέλεσμα των σφαλμάτων, καθώς επίσης των λανθασμένων επιλογών/ενεργειών των πολιτικών.
Η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση (μη ισορροπημένη κατανομή ελλειμμάτων και πλεονασμάτων των ισοζυγίων εξωτερικών συναλλαγών παγκοσμίως, με κύριους «ενόχους» την Κίνα και τη Γερμανία), σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, μας οδηγούν σε πολύ δυσάρεστες εξελίξεις. Μία εκ των οποίων θα μπορούσε να είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, σαν συνέχεια του πρώτου παγκοσμίου οικονομικού πολέμου – μία παράλληλη, η αναβίωση του μερκαντιλισμού, η οποία θα οδηγούσε στη δημιουργία νέων αποικιών, με την εκβιαστική «προσάρτηση» των αδύναμων χωρών στις ισχυρές.
Πρόκειται λοιπόν για μία οικονομικοπολιτική κρίση – πολύ λιγότερο για μία κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Μεταξύ άλλων, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών έχει δοθεί υπερβολική δύναμη τόσο στο χρηματοπιστωτικό κλάδο, όσο και στις πολυεθνικές επιχειρήσεις – με αποτέλεσμα να γίνουν πάρα πολύ ισχυροί. Τα πολιτικά μας συστήματα ευρίσκονται στα χέρια πανίσχυρων ομάδων κοινών συμφερόντων – της ελίτ, όπως θα τις χαρακτηρίζαμε συλλογικά. Το πρόβλημα του καπιταλισμού δε είναι το ότι, εκεί όπου υπάρχουν ισχυρές ομάδες κοινών συμφερόντων, τα χρήματα καθορίζουν την Πολιτική – με αποτέλεσμα να την κάνουν εντελώς αγνώριστη, διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη.
Επομένως, χρειαζόμαστε επειγόντως μία αλλαγή των Θεσμών εντός του καπιταλισμού – μία καινούργια αναδιανομή της δύναμης, με τη συμμετοχή των Πολιτών στις βασικές αποφάσεις, μέσω δημοψηφισμάτων (άμεση δημοκρατία). Η Πολιτική άλλωστε είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει την παγκόσμια ή τοπική ελίτ, χωρίς την αμέριστη ενίσχυση των Πολιτών, καθώς επίσης την απόλυτη εμπιστοσύνη τους – την οποία όμως οφείλει η ίδια να κερδίσει, μέσα από τη λειτουργία ενός κοινωνικού Κράτους Δικαίου”.
Ανάλυση
Ευχόμενοι να κάνουμε λάθος στις προβλέψεις μας, ιδιαίτερα επειδή η αισιοδοξία είναι το κλειδί για την επίλυση της Ελληνικής κρίσης, θεωρούμε ότι η χώρα μας έχει δυστυχώς οδηγηθεί σε μία «πτώχευση εν λειτουργία» - συνοδευμένη από την αναγκαστική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη λεηλασία των κρατικών επιχειρήσεων και τη «δήμευση» μεγάλου μέρους της ιδιωτικής περιουσίας. Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία και γνωρίζοντας τον τρόπο σκέψης της πρωσικής ηγεσίας της έχουμε την άποψη ότι, στόχος της είναι η παράδοση της Ελλάδας στην πυρά - η «σταύρωση» της καλύτερα έτσι ώστε,
(α) να μην επιχειρήσει καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης τη διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών της, φοβούμενη τα ελληνικά «δεινά», οπότε
(β) να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους οι αγορές στο ευρώ, συνεχίζοντας να δανείζουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες με χαμηλά επιτόκια, χωρίς το φόβο της απώλειας των κεφαλαίων τους.
Στο άρθρο μας «Στα ίχνη της Αργεντινής;», αναφερόταν τα εξής: «Η Ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται – όχι φυσικά γραμμικά, αλλά ούτε και με την ίδια μορφή. Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα είναι ξανά αντιμέτωπη με τη Γερμανία – ενώ η κυρία Merkel “φαίνεται πως εγκυμονεί το νέο Hitler, εφαρμόζοντας τις μεθόδους του 3ου Ράιχ”, κατά τις κατηγορίες του πρίγκιπα του Λιχτενστάιν.
Τα “μέσα” δε που έχει σήμερα στη διάθεση της, στη θέση των παλαιοτέρων (SS, Gestapo κλπ.), δεν είναι άλλα από την πανίσχυρη οικονομική της αστυνομία (ΣΔΟΕ), καθώς επίσης την ομοσπονδιακή μυστική υπηρεσία – «όπλα» με τα οποία επεκτείνεται στο εξωτερικό, εγκαθιστώντας κάποιες βασικές δομές τους στις χώρες που καταλαμβάνει».
Στα πλαίσια αυτά, πρόσφατα άρθρα αναφέρουν σε γενικές γραμμές τα παρακάτω: «Γερμανοί εφοριακοί θέλουν να εισπράξουν τους φόρους στην Ελλάδα. Η χώρα χρειάζεται μία σύγχρονη φοροεισπρακτική οργάνωση και η Γερμανία προτίθεται να βοηθήσει στη δημιουργία της. Το γερμανικό υπουργείο οικονομικών έχει ήδη στη διάθεση του 160 εθελοντές οικονομικούς αστυνομικούς, εκ των οποίων κάποιοι μιλούν Ελληνικά - κυρίως από την περιοχή της Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Η Ελλάδα έχει ανάλογα προβλήματα με αυτά της πρώην Α. Γερμανίας, αλλά οι Έλληνες θα αντιμετωπίσουν πολύ πιο εχθρικά τους Γερμανούς, από όσο τους αντιμετώπιζαν οι Ανατολικογερμανοί στο παρελθόν»!
Προφανώς λοιπόν η Γερμανία αντιμετωπίζει ήδη την Ελλάδα σαν αποικία, όπως κάποτε η Δυτική την Ανατολική – πόσο μάλλον όταν οι «κεφαλικοί φόροι», στην είσπραξη των οποίων θέλει να μας «βοηθήσει», θα οδηγηθούν στο ειδικό ταμείο για την εξόφληση των δανειστών μας, μακριά από την Ελλάδα. Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, η Ανατολική Γερμανία λεηλατήθηκε στην κυριολεξία από τη Δυτική, μετά την ένωση - ενώ οι Πολίτες της (τους οποίους κορόιδευαν και διέσυραν οι Δυτικού), περπατούν με σκυφτό το κεφάλι, γεμάτοι ντροπή, ακόμη και σήμερα.
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΩΝ
Οι υπουργοί οικονομικών ενέκριναν στις Βρυξέλες το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας – όπου οι χώρες της Ευρωζώνης, μαζί με το ΔΝΤ, αναλαμβάνουν έως 130 δις €, ενώ ο ιδιωτικός τομέας επιβαρύνεται με διαγραφή χρέους 107 δις €. Η συμφωνία είναι σε γενικές γραμμές η εξής:
(α) Οι χώρες της ζώνης του ευρώ θέτουν στη διάθεση της Ελλάδας πιστώσεις ύψους 100 δις €, περιορίζοντας παράλληλα τους τόκους από το πρώτο πακέτο στήριξης – αποφάσεις που θα πρέπει να εγκριθούν από τα Εθνικά Κοινοβούλια. Δυστυχώς, για τη συμμετοχή τους στη μείωση των τόκων, θα χρησιμοποιήσουν τα μερίσματα από τα οφέλη που κατέγραψε η ΕΚΤ στον Ισολογισμό της, κερδοσκοπώντας εις βάρος της Ελλάδας. Το ΔΝΤ θα συμμετέχει με πολύ χαμηλότερο μερίδιο, υπό την προϋπόθεση ότι θα αυξηθούν τα κεφάλαια του μηχανισμού στήριξης – κάτι που θα επισφραγισθεί στην επόμενη σύνοδο κορυφής της 1ης Μαρτίου. Η απόφαση του ΔΝΤ αναμένεται τη 2η εβδομάδα του Μαρτίου - μαζί με την συγκεκριμενοποίηση του αριθμού των ιδιωτών δανειστών μας, οι οποίοι θα συμμετέχουν στην εθελούσια διαγραφή χρεών.
(β) Θα διατεθούν επί πλέον 30 δις €, με σκοπό την διασφάλιση των ομολόγων που θα λάβουν οι ιδιώτες επενδυτές – έτσι ώστε να έχουν κίνητρο ανταλλαγής των παλαιοτέρων ομολόγων με τα νέα. Προφανώς, δεν πρόκειται για τη διάσωση της Ελλάδας, αλλά των ευρωπαϊκών τραπεζών – με «Ιφιγένεια» τις δικές μας τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία.
(γ) Οι ιδιώτες-επενδυτές θα διαγράψουν το 53,5% των ονομαστικών απαιτήσεων τους, οπότε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα περιορισθεί κατά 107 δις € περίπου. Συμπεριλαμβανομένων των διαφυγόντων κερδών από τη μείωση των επιτοκίων, η επιβάρυνση των δανειστών υπολογίζεται στο 70% των απαιτήσεων τους. Ειδικότερα, οι επενδυτές θα λάβουν για τα παλαιότερα ομόλογα τους, ύψους περί τα 200 δις €, ασφαλή ομόλογα του EFSF αξίας 30 δις €, συν νέα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου ύψους 63 δις € - με μέσο χρόνο αποπληρωμής 30 έτη, αγγλικό, αποικιοκρατικό δίκαιο και μέσο επιτόκιο της τάξης του 3,65%. Εάν όμως δεν συμφωνήσουν αρκετοί πιστωτές, τότε θα υπάρξουν «αναταράξεις» - μεταξύ άλλων η ανάγκη ψήφισης νόμου (CAC’s) εκ μέρους της Ελλάδας, με τον οποίο θα γίνεται υποχρεωτική η συμφωνία των πιστωτών, με άγνωστα επακόλουθα για την ενεργοποίηση των CDS και την επίσημη χρεοκοπία της.
(δ) Η ΕΚΤ δεν θα συμμετέχει στη διαγραφή, επειδή κάτι τέτοιο θα σήμαινε ανάμιξη στη χρηματοδότηση ενός κράτους-μέλους, η οποία απαγορεύεται(!). Για να το αποφύγει, η ΕΚΤ έχει ήδη ανταλλάξει τα παλαιά ομόλογα της με νέα – τα οποία έχουν την ίδια ακριβώς μορφή, με μοναδική εξαίρεση τα διακριτικά νούμερα. Το γεγονός αυτό αποτελεί, κατά την άποψη μας, ένα μεγάλο σκάνδαλο – όχι μόνο επειδή έτσι η ΕΚΤ κερδοσκοπεί εις βάρος της Ελλάδας, αλλά και λόγω του ότι χαρακτηρίζεται εύλογα ως μία απαράδεκτα επιλεκτική αντιμετώπιση της, σε σχέση με τους ιδιώτες πιστωτές.
(ε) Οι προϋποθέσεις, οι οποίες έχουν απαιτηθεί από την Ελλάδα τόσο για την παροχή πιστώσεων, όσο και για τη διαγραφή, είναι πάρα πολλές. Θα πρέπει να εξοικονομηθούν αρκετά δις € από τον προϋπολογισμό, γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα θα υποχρεωθεί σε ύφεση και σε συνθήκες, οι οποίες ελάχιστα διαφέρουν από τη χρεοκοπία – σε μαζικές απολύσεις ΔΥ, σε μείωση των συντάξεων, σε περιορισμό των δαπανών υγείας, παιδείας, άμυνας, σε ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, σε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας κλπ. Στις αρχές Μαρτίου η Ευρωζώνη θα ελέγξει την ψήφιση των επιβεβλημένων νόμων, ενώ μόνο υπό την προϋπόθεση της συνεργασίας των Ελλήνων, καθώς επίσης της συμφωνίας των πιστωτών σε σχέση με τη διαγραφή χρέους, θα πληρωθούν τα νέα δάνεια – πιθανότατα με δόσεις, έτσι ώστε να ευρίσκεται συνεχώς η Ελλάδα κάτω από την πίεση της Γερμανίας και του ΔΝΤ.
(στ) Οι τόκοι και τα χρεολύσια των υφισταμένων δανείων της Ελλάδας θα εξοφλούνται από ένα ειδικό ταμείο εκτός Ελλάδας, στο οποίο θα κατατίθενται τα νέα δάνεια – έτσι ώστε να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα η εξυπηρέτηση τους. Δηλαδή, πρώτα θα πληρώνονται οι δανειστές και μετά όλες οι άλλες υποχρεώσεις του δημοσίου. Στην Ελλάδα θα εγκατασταθεί μόνιμα μία ειδική μονάδα (task force), η οποία θα στελεχωθεί από την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ (Τρόικα) – με στόχο τον πλήρη και στενό έλεγχο της εκπλήρωσης των υποχρεώσεων που ανέλαβε η χώρα μας, ψηφίζοντας το πρόσφατο, εγκληματικό από κάθε πλευρά, μνημόνιο.
(ζ) Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε κάποιο πρόγραμμα ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας – γεγονός που πιθανότατα τεκμηριώνει το ότι, πρόκειται για ένα ακόμη «παιχνίδι καθυστερήσεων» εκ μέρους της Γερμανίας, μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα είναι έτοιμο το ESM και η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός του Ευρώ ή στην ανεξέλεγκτη και στη δραχμή. Ίσως οφείλουμε να διευκρινίσουμε εδώ ότι, στο ESM θα αρκεί η συμφωνία του 85% των μελών του για τη λήψη αποφάσεων – κάτι που μάλλον θα διευκολύνει την «αποβολή» κάποιων.
(η) Η ΕΕ έστειλε πρόσφατα στην Ελλάδα ένα πρόγραμμα 38 νέων αλλαγών, οι οποίες οφείλουν να πραγματοποιηθούν μέχρι την επόμενη Τετάρτη – εάν η χώρα θέλει να λάβει το νέο δάνειο των 130 δις €, το οποίο επικυρώθηκε (θεωρητικά) από τη σύνοδο των υπουργών οικονομικών στις Βρυξέλες. Οι διαρθρωτικές αυτές αλλαγές περιγράφονται σε ενενήντα πυκνογραμμένες σελίδες – ενώ πρέπει υποχρεωτικά να συμβούν μέσα σε ένα εξαιρετικά μικρό χρονικό διάστημα.
«Το πρόγραμμα φαίνεται καταδικασμένο εκ των προτέρων σε αποτυχία, αφού πολλοί από τους στόχους του είναι φύσει αδύνατον να πραγματοποιηθούν», συμπεραίνουν οικονομικοί αναλυτές συνεχίζοντας: «Με τόσο λεπτομερείς οδηγίες, οι Έλληνες δεν χρειάζονται πλέον καμία δική τους κυβέρνηση. Οι ενέργειες αυτές σημαίνουν πιθανότατα ότι, η Ευρωζώνη θέλει να αναγκάσει την Ελλάδα να επιστρέψει στη δραχμή – το αργότερο το 2013, αφού θα έχει τεθεί σε λειτουργία το ESM».
Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Με κριτήριο όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι οδηγούμαστε στο δρόμο της Αργεντινής – επειδή πολύ δύσκολα θα ανταπεξέλθουμε με τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε. Οι φόβοι μας αυτοί επαληθεύονται από τους αναθεωρημένους πίνακες του προϋπολογισμού του 2012, σύμφωνα με τους οποίους το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης αυξάνεται στο 6,7% του ΑΕΠ (13,73 δις €), από 5,4% πριν (11,43 δις €). Κατά τη άποψη μας δε, τα μεγέθη θα διαμορφωθούν σύμφωνα με τον Πίνακα Ι.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Αισιόδοξη εξέλιξη των μεγεθών της Ελλάδας σε δις € - χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
Μεγέθη
2011
*2011
2012
2013
2014
2015
ΑΕΠ
218
218
218
218
218
218
Χρέος
370
263
279
295
311
327
Χρέος/ΑΕΠ
170
120
128
135
143
150
* Μετά τη διαγραφή των 107 δις €
Παραδοχές: (α) Συμφωνία διαγραφής όλων των πιστωτών (β) Ανάσχεση της ύφεσης, με παραμονή του μέσου ΑΕΠ στα 218 δις € (γ) Μέσοι ετήσιοι τόκοι και πρωτογενή ελλείμματα στα 16 δις € (κάθε 1% ύφεση μειώνει τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου κατά περίπου 600 εκ. €, ενώ αυξάνει τις δαπάνες λόγω ανεργίας κλπ. κατά 400 εκ. €)
Υπάρχει όμως και η σχετικά απαισιόδοξη πλευρά, σύμφωνα με την οποία η ύφεση δεν θα καταπολεμηθεί, ενώ το δημόσιο χρέος θα επιβαρυνθεί με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – η οποία υπολογίζεται στα 40 δις € το ελάχιστο, με τους μετόχους των τραπεζών να συμμετέχουν με 10-20% στην αύξηση κεφαλαίου. Η περίπτωση αυτή «υιοθετείται» στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί:
ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Απαισιόδοξη εξέλιξη των μεγεθών της Ελλάδας σε δις € - χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
* Χρέος μετά τη διαγραφή των 107 δις € και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κατά 40 δις € εκ μέρους του κράτους, με το δανεισμό του από την Τρόικα
** ΑΕΠ μετά την αναθεώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης, Έλλειμμα περίπου 8% (16 δις €)
Παραδοχές: Ύφεση 2013 στο 3%, έλλειμμα στο 7% (14 δις €) – ύφεση 2014 στο 1% και έλλειμμα 6% (12 δις €) - ανάπτυξη 1% το 2015 και έλλειμμα 5% (10 δις €)
Συνεχίζοντας είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είχε μέχρι πρόσφατα πρόβλημα δημοσίου χρέους - σε αντίθεση με όλες τις άλλες υπερχρεωμένες οικονομίες της Ευρωζώνης, οι οποίες έχουν πρόβλημα ιδιωτικού χρέους. Για την επίλυση του, είχε στη διάθεση της μία σειρά πανεύκολων λύσεων (μεταξύ άλλων τα εθνικά ομόλογα), αφού πρόκειται για ένα «θεσμικό» (πολιτικό) ουσιαστικά πρόβλημα.
Για παράδειγμα, θα μπορούσε να ζητηθεί, αντί της διαγραφής του χρέους των 107 δις € (όπου στην κυριολεξία «πυροβολούμε τα πόδια μας», αφού τα μισά από αυτά ανήκουν σε εμάς τους ίδιους – στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία μας, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ), να επενδυθούν στην Ελλάδα τα 107 δις €, μέσω μίας εξειδικευμένης ελληνικής τράπεζας όπως η γερμανική Kfw, με χαμηλά επιτόκια δανεισμού νέων επιχειρήσεων – έτσι ώστε να υπάρξει ανάπτυξη, με βάση την οποία θα αυξανόταν τα έσοδα του δημοσίου, θα περιοριζόταν η ανεργία και θα έβρισκαν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, όλοι όσοι ΔΥ θα υποχρεώνονταν σε απολύσεις.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Οι «μεριδιούχοι» του δημοσίου χρέους, η διαγραφή και το υπόλοιπο – αριθμοί κατά προσέγγιση, τέλη του 2011.
Δανειστές
Ποσόν
Διαγραφή 53,5%
Υπόλοιπο
ΕΚΤ
60,00
./.
60,00
Τρόικα*
65,00
./.
65,00
Έντοκα Γραμμάτια**
15,00
./.
15,00
Άλλα δάνεια**
30,00
./.
30,00
Έλληνες Πιστωτές***
100,00
53,50
46,50
Ξένοι πιστωτές
100,00
53,50
46,50
Σύνολα
370,00
29%
263,00
* Πρόκειται για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και του ΔΝΤ.
** Δεν υπόκεινται σε διαγραφή, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε.
*** Αποτελούν περίπου το 27% του συνόλου (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, ιδιώτες κλπ.)
Φυσικά αυτά τα 107 δις € δεν θα διαγράφονταν από το χρέος, αλλά θα χρησιμοποιούνταν ως δάνεια για επενδύσεις, με στόχο την επαναβιομηχανοποίηση της χώρας μας – θα μπορούσαν δε να επιστραφούν με ετήσιες δόσεις, τις οποίες θα είχαμε τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουμε.
Ολοκληρώνοντας, η κρίση χρέους της Ελλάδας ήταν εντελώς διαφορετική, από την κρίση των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης. Η επίλυση της ήταν εξαιρετικά εύκολη, ενώ τα περιουσιακά της στοιχεία είναι κατά πολύ υψηλότερα των οφειλών της. Απλούστερα, τα χρήματα βρίσκονταν μέσα στη χώρα, αλλά ήταν λάθος κατανεμημένα – οπότε αρκούσε η σωστή κατανομή τους, για να λυθεί το πρόβλημα.
Ειδικότερα, γνωρίζοντας ότι το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 170% του ΑΕΠ της, ενώ το δημόσιο 160% (συνολικό 330%), αρκούσε να αυξηθεί το ιδιωτικό στα 250%, όσο περίπου της Ιταλίας (μέσω επενδύσεων των ιδιωτών σε κρατικές εταιρείες, ακίνητα κλπ.), για να περιορισθεί το δημόσιο στο 80% του ΑΕΠ της.
Αυτό που χρειαζόταν η πατρίδα μας, ήταν η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των οφειλών της, με μη τοκογλυφικά επιτόκια – ίσα με αυτά που προσφέρει η ΕΚΤ στις εμπορικές τράπεζες (1%). Επίσης οι επενδύσεις εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα, με στόχο την ανάπτυξη – γεγονός όμως που απαιτεί την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των Πολιτών στην Πολιτική και τη λειτουργία ενός Κράτους Δικαίου.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ
Συνεχίζοντας η Πολιτική, στην προσπάθεια της να «κατευνάσει» τους Έλληνες, τους οποίους οδήγησε έντεχνα στα νύχια του ΔΝΤ, του συνδίκου των διεθνών τοκογλύφων, προτείνει την «ενίσχυση» των τραπεζών με κοινές μετοχές - την κρατικοποίηση τους κατά κάποιον τρόπο. Ξεχνάει φυσικά να αναφέρει ότι, ο μοναδικός λόγος που κινδυνεύουν οι Ελληνικές τράπεζες, οι οποίες ήταν μέχρι πρόσφατα οι υγιέστερες του πλανήτη (χρέος 22% του ΑΕΠ, όταν οι γερμανικές έχουν 98% του ΑΕΠ και οι ιρλανδικές 689% του ΑΕΠ, σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ), δεν είναι άλλος από τη διαγραφή του 53,5% της αξίας των ομολόγων του δημοσίου, τα οποία έχουν στα χαρτοφυλάκια τους.
Αφενός μεν λοιπόν τις αναγκάζει σε διαγραφή, αφετέρου τις υποχρεώνει να πληρώσουν ξανά, με την κρατικοποίηση τους. Ευτυχώς που δεν επιμένει στην ανάληψη του management εκ μέρους εκείνου του «ικανού» Δημοσίου, το οποίο οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια της ντροπής.
Για να μπορεί να έχει κανείς την πλήρη εικόνα του εγκλήματος εις βάρος της Ελλάδας, οφείλει να σημειώσει ότι, έναντι (ενυπόθηκων) δανείων «μόλις» 70 δις € μέχρι στιγμής, η χώρα έχει ζημιωθεί τουλάχιστον κατά 700 δις €. Μόνο από τη μείωση των τιμών των ακινήτων χάθηκαν περί τα 300 δις €, ενώ από την απαξίωση του χρηματιστηρίου πάνω από 200 δις €. Αρκεί να σημειώσουμε ότι, όλες οι εισηγμένες εταιρείες του Ελληνικού χρηματιστηρίου σήμερα μπορούν να εξαγοραστούν με μόλις 29,6 δις € - όσο σχεδόν χρειαζόταν κανείς πριν από λίγα χρόνια για να αγοράσει μόνο την Εθνική Τράπεζα, ενώ η Nestle κοστίζει περί τα 150 δις € (πέντε φορές περισσότερο από όλες μαζί τις Ελληνικές εταιρείες).
Εκτός αυτού, τα διαφυγόντα κέρδη των ελληνικών επιχειρήσεων υπολογίζεται ότι υπερβαίνουν τα 100 δις €, από την περικοπή των μισθών χάθηκαν πάνω από 30 δις € κοκ. Το κυριότερο όλων, ο διεθνής διασυρμός της Ελλάδας, ο οποίος κόστισε και θα συνεχίζει να κοστίζει τεράστια ποσά στη χώρα μας – στο δημόσιο, στους Πολίτες και στις επιχειρήσεις της, οι οποίες έχουν αναγκασθεί, εκτός των άλλων, να προπληρώνουν τις εισαγωγές τους, αντιμετωπίζοντας παράλληλα τεράστια προβλήματα ρευστότητας από την αδυναμία του τραπεζικού συστήματος.
Με βάση τα παραπάνω, αλλά και λόγω της τεράστιας ύφεσης που βιώνει η Ελλάδα λόγω της καταστροφικής πολιτικής του ΔΝΤ και της Γερμανίας, υποθέτουμε ότι η θέση μας στον Πίνακα IV (συνολικό χρέος), θα επιδεινωθεί σε μεγάλο βαθμό – ενώ δεν θα αποτελεί πια πλεονέκτημα μας.