Οικονομική κρίση, μνημόνιο και εξαθλίωση στη Ψωροκώσταινα, επανάσταση και εμφύλιος στο «γιασεμί» και στις αραβικές χωρές, τσουνάμι και ραδιενέργεια στην Ιαπωνία. Γενικά εν έτη 2011 αντιλαμβανόμαστε πως περνάμε μια κρίσιμη περίοδο στην ίδια μας τη χώρα και ζούμε στιγμές που γράφονται στην Ιστορία στις γειτονικές μας χώρες μα και πιο μακριά, που παρ΄όλ’αυτά μας επηρεάζουν άμεσα. Τίποτα όμως μάλλον δεν είναι τόσο συνταρακτικό για να ταρακουνήσει τον κυπριακό φοιτητόκοσμο στην Αθήνα που μόνο του πρόβλημα ήταν οι εκλογές της ΕΦΕΚ, οι έδρες, οι ψήφοι και εν μέρει το «κυπριακό». Καταρχάς στην Γενική Συνέλευση δεν είδα τίποτα διαφορετικό από τις Συνελεύσεις που έχω παρεβρεθεί τα προήγουμενα τρία χρόνια. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος για τους Κύπριους φοιτητές και δεν αντιλαμβάνονται τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω τους, δεν έχουν τίποτα καινούριο να προσθέσουν στις ομιλίες τους. Σαν κασετούλες που παίζουν κάθε χρόνο αναφέρονται στην πολιτική που ακολουθεί το κόμμα τους και κατεπέκταση οι ίδιοι όσο αφορά το Κυπριακό, στους «φοιτητικούς αγώνες» που είναι σχεδόν ανύπαρκτοι και καμιά φορά κάνουν μικρές αναφορές σε θέματα όπως ρατσισμός, Παλαιστίνη, Λυβύη. Τίποτα ουσιαστικό, τίποτα ριζοσπαστικό, τίποτα που θα μπορούσε να αλλάξει τη σκέψη μας, να μας ιντριγκάρει ή να θεωρηθεί σοβαρός πολιτικοποιημένος λόγος. Μια συνέλευση για τα μάτια του κόσμου λίγο πριν τις εκλογές προγραμματισμένη απο πάντα που γίνει δεν γίνει δεν αλλάζει και πολλά. Και ας περάσουμε στην καταμέτρηση. Η κάθε παράταξη λαμβάνει την «κερκίδα της» κι αρχίζουν οι υβρεολογίες, τα συνθήματα που σε γηπεδικό ρυθμό που θυμίζουν εξαγριωμένους χουλιγκάνους έτοιμους να αρπάξουν την πρώτη αφορμή από τα μαλλιά και να πέσουν οι άγριες μπουνιές που μάλλον αποτελούν τον τρόπο λύσης των πολιτικών μας διαφορών. Λυπάμαι που αποτελώ μέρος αυτού του φοιτητόκοσμου και λυπάμαι που δεν αλλάζουν τα μυαλά των Κυπρίων της Αθήνας. Λυπάμαι που κανείς δεν δέχεται να κάνει κάτι καινούριο και διαφορετικό από τον προηγούμενο και που αρνούνται να ανοίξουν τα μάτια στις ανάγκες της εποχής μας. Σαν να είναι κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο οι δραστηριότητες παραμένουν οι ίδιες χρόνια τώρα: υποτυπώδης ενασχόληση με το «Κυπριακό ζήτημα», ανταγωνιστικοί αγώνες για εξεύρεση ψήφων, διαγωνισμοί πιλόττας και ”pro”, μπουζούκια και μπουατ. Τα υπόγεια της Ζωγράφου και των Αμπελοκήπων δεν θέλουν να σχοληθούν με άλλα θέματα και δυστυχώς δεν παράγουν πολιτικό έργο. Και αυτό γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος της κάλπης. Από φοιτητές διαλέγουμε αντί να ισχυροποιήσουμε το φοιτητικό κίνημα και να ανοίξουμε το μυαλό μας, να παίξουμε το βρώμικο παιχνίδι που παίζουν και οι πολιτικοί με αποτέλεσμα επιστρέφοντας πίσω στο χώρο μας να μην έχουμε τίποτα καινούριο να προσφέρουμε. Η λύση σε αυτό το μοντέλο «πολιτικοποιήσης» είναι η εξέυρεση ενός εναλλακτικού τρόπου ενασχόλησης με τα πολιτικά που θα πρέπει να περιλαμβάνει ενασχόληση με τα κοινωνικά της χώρας, τα οικονομικά, τα διεθνή, δραστηριότητες πολιτιστικές και διαρκής ενημέρωση για ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας. Το «κάθομαι και διαβάζω μόνο αυτά με τα οποία συμφωνώ και αρνούμαι να ασχοληθώ με την “αντίθετη άποψη” όπως επίσης και «τα βρίσκω έτοιμα από τους προηγούμενους ή από τους πάνω» αποτελεί το χειρότερο πλήγμα για όποιον θέλει να λέγεται πολιτικοποιημένος. Πρέπει επιτέλους να εξικοιωθούμε με δραστηριότητες όπως προβολές ταινιών, συζητήσεις, εισηγήσεις και προτάσεις, εκμάθηση των πολιτιστικών μας ηθών και επαφή με αυτά, ενασχόληση με την οικολογία, δρώμενα που θα φέρουν τους φοιτητές κοντά με πολιτικό υπόβαθρο και άλλα πολλά χωρίς να ανυσηχούμε αν θα δυσαρεστήσουν τον φοιτητόκοσμο και χωρίς να τα θεωρούμε ξεπερασμένα. Στις δύσκολες στιγμές που περνά το νησί μας μια αποχαυνωμένη νεολαία, απλά αποτελεί μέρος του συστήματος και συμφέρει στις πολιτικές ηγεσίες που ανενόχλητες περνούν τα σχέδια τους και δεν ανησυχούν για τη διχασμένη νεολαία που δύσκολα με αυτό τον τρόπο ζωής μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη στα σχέδια της. Ο φοιτητικός κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει πως μπορεί να αποτελέσει πολύ δυνατό χαρτί στα δρώμενα της χώρας και είναι καιρός να πολιτικοποιηθούμε σωστά για να μπορέσουμε να δράσουμε σοβαρά. ”Νεολαία αδιάφορος είναι ενδεικτική της καταπτώσεως
Οικονομική κρίση, μνημόνιο και εξαθλίωση στη Ψωροκώσταινα, επανάσταση και εμφύλιος στο «γιασεμί» και στις αραβικές χωρές, τσουνάμι και ραδιενέργεια στην Ιαπωνία. Γενικά εν έτη 2011 αντιλαμβανόμαστε πως περνάμε μια κρίσιμη περίοδο στην ίδια μας τη χώρα και ζούμε στιγμές που γράφονται στην Ιστορία στις γειτονικές μας χώρες μα και πιο μακριά, που παρ΄όλ’αυτά μας επηρεάζουν άμεσα. Τίποτα όμως μάλλον δεν είναι τόσο συνταρακτικό για να ταρακουνήσει τον κυπριακό φοιτητόκοσμο στην Αθήνα που μόνο του πρόβλημα ήταν οι εκλογές της ΕΦΕΚ, οι έδρες, οι ψήφοι και εν μέρει το «κυπριακό». Καταρχάς στην Γενική Συνέλευση δεν είδα τίποτα διαφορετικό από τις Συνελεύσεις που έχω παρεβρεθεί τα προήγουμενα τρία χρόνια. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος για τους Κύπριους φοιτητές και δεν αντιλαμβάνονται τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω τους, δεν έχουν τίποτα καινούριο να προσθέσουν στις ομιλίες τους. Σαν κασετούλες που παίζουν κάθε χρόνο αναφέρονται στην πολιτική που ακολουθεί το κόμμα τους και κατεπέκταση οι ίδιοι όσο αφορά το Κυπριακό, στους «φοιτητικούς αγώνες» που είναι σχεδόν ανύπαρκτοι και καμιά φορά κάνουν μικρές αναφορές σε θέματα όπως ρατσισμός, Παλαιστίνη, Λυβύη. Τίποτα ουσιαστικό, τίποτα ριζοσπαστικό, τίποτα που θα μπορούσε να αλλάξει τη σκέψη μας, να μας ιντριγκάρει ή να θεωρηθεί σοβαρός πολιτικοποιημένος λόγος. Μια συνέλευση για τα μάτια του κόσμου λίγο πριν τις εκλογές προγραμματισμένη απο πάντα που γίνει δεν γίνει δεν αλλάζει και πολλά. Και ας περάσουμε στην καταμέτρηση. Η κάθε παράταξη λαμβάνει την «κερκίδα της» κι αρχίζουν οι υβρεολογίες, τα συνθήματα που σε γηπεδικό ρυθμό που θυμίζουν εξαγριωμένους χουλιγκάνους έτοιμους να αρπάξουν την πρώτη αφορμή από τα μαλλιά και να πέσουν οι άγριες μπουνιές που μάλλον αποτελούν τον τρόπο λύσης των πολιτικών μας διαφορών. Λυπάμαι που αποτελώ μέρος αυτού του φοιτητόκοσμου και λυπάμαι που δεν αλλάζουν τα μυαλά των Κυπρίων της Αθήνας. Λυπάμαι που κανείς δεν δέχεται να κάνει κάτι καινούριο και διαφορετικό από τον προηγούμενο και που αρνούνται να ανοίξουν τα μάτια στις ανάγκες της εποχής μας. Σαν να είναι κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο οι δραστηριότητες παραμένουν οι ίδιες χρόνια τώρα: υποτυπώδης ενασχόληση με το «Κυπριακό ζήτημα», ανταγωνιστικοί αγώνες για εξεύρεση ψήφων, διαγωνισμοί πιλόττας και ”pro”, μπουζούκια και μπουατ. Τα υπόγεια της Ζωγράφου και των Αμπελοκήπων δεν θέλουν να σχοληθούν με άλλα θέματα και δυστυχώς δεν παράγουν πολιτικό έργο. Και αυτό γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος της κάλπης. Από φοιτητές διαλέγουμε αντί να ισχυροποιήσουμε το φοιτητικό κίνημα και να ανοίξουμε το μυαλό μας, να παίξουμε το βρώμικο παιχνίδι που παίζουν και οι πολιτικοί με αποτέλεσμα επιστρέφοντας πίσω στο χώρο μας να μην έχουμε τίποτα καινούριο να προσφέρουμε. Η λύση σε αυτό το μοντέλο «πολιτικοποιήσης» είναι η εξέυρεση ενός εναλλακτικού τρόπου ενασχόλησης με τα πολιτικά που θα πρέπει να περιλαμβάνει ενασχόληση με τα κοινωνικά της χώρας, τα οικονομικά, τα διεθνή, δραστηριότητες πολιτιστικές και διαρκής ενημέρωση για ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας. Το «κάθομαι και διαβάζω μόνο αυτά με τα οποία συμφωνώ και αρνούμαι να ασχοληθώ με την “αντίθετη άποψη” όπως επίσης και «τα βρίσκω έτοιμα από τους προηγούμενους ή από τους πάνω» αποτελεί το χειρότερο πλήγμα για όποιον θέλει να λέγεται πολιτικοποιημένος. Πρέπει επιτέλους να εξικοιωθούμε με δραστηριότητες όπως προβολές ταινιών, συζητήσεις, εισηγήσεις και προτάσεις, εκμάθηση των πολιτιστικών μας ηθών και επαφή με αυτά, ενασχόληση με την οικολογία, δρώμενα που θα φέρουν τους φοιτητές κοντά με πολιτικό υπόβαθρο και άλλα πολλά χωρίς να ανυσηχούμε αν θα δυσαρεστήσουν τον φοιτητόκοσμο και χωρίς να τα θεωρούμε ξεπερασμένα. Στις δύσκολες στιγμές που περνά το νησί μας μια αποχαυνωμένη νεολαία, απλά αποτελεί μέρος του συστήματος και συμφέρει στις πολιτικές ηγεσίες που ανενόχλητες περνούν τα σχέδια τους και δεν ανησυχούν για τη διχασμένη νεολαία που δύσκολα με αυτό τον τρόπο ζωής μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη στα σχέδια της. Ο φοιτητικός κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει πως μπορεί να αποτελέσει πολύ δυνατό χαρτί στα δρώμενα της χώρας και είναι καιρός να πολιτικοποιηθούμε σωστά για να μπορέσουμε να δράσουμε σοβαρά. ”Νεολαία αδιάφορος είναι ενδεικτική της καταπτώσεως