Σε μια γωνια της γης, μεμονωμενη αλλα οχι αποκωμενη, υπαρχεις. Στον κορφο σου μεγαλωσαν προδοτες μανα μου. Εθρεψες παιδια που σου βγηκανε τερατα χωρις αξιες, χωρις ιδανικα, χωρις ονειρα. Ενας μονος σκοπος. Η προσωπικη αναδειξη. Σε περικυκλωσαν βαρβαροι. Σε κομματιασαν. Εσφαξαν τα... παιδια σου. Το προσωπο σκυθρωπιασε και δακρυσε η ματια σου. Γυρνας εδω γυρνας εκει, βαρβαροι, ω θεε μου, δεν ειναι δυνατον αυτο!! Γυρνας το βλεμμα σου το δακρυσμενο στον βορρα. Αχνιζει ενα αμυδρο χαμογελο στο προσωπο σου. Τα υιοθετημενα σου τεκνα σου χαμογελουν. Ναι, δεν ειναι ψευδαισθηση. Τοσα τους εδωσες. Χαμογελας. Θα σου τα ανταποδωσουν. Παιρνεις τον δρομο τον μακρυ, περνας βουνα, λαγκαδια. Χτυπας την πορτα των φιλων σου, των υιοθετημενων τεκνων σου, ετσι τα βλεπεις. Σου χαμογελουν. Σου δινουν υποσχεσεις. Φανταχτερες και τρανταχτες, αγαλλεται η καρδια σου. Δεν πηγε αδικα ο κοπος σου, θα επιστρεψεις στα παιδια σου. Να τους το πεις για να χαρουν και κεινα τα καημενα, που χρονια τωρα καρτερουν και ειναι κατατρεγμενα. Γυρνας να φυγεις μανα μου και ω συμφορα μεγαλη!!! Μαχαιρι δικοπο βαθυ σου χωνουνε στην πλατη. Το αιμα τρεχει σαν νερο, ο πονος δεν βαστιεται. Γυριζεις το βλεμμα το πονεμενο σου και τους κοιτας. Χαμογελουν ακομα. Μα πως, πως ειναι δυνατον τετοιο πραμα να γινει; Εσυ τα εθρεψες, τα αναστησες και ας μην ηταν τα δικα σου. Βαθια η ψυχη πληγωνεται, το τραυμα βαθυ και το αιμα τρεχει ποταμι, παιρνεις τον δρομο της επιστροφης κρατωντας την πληγη σου. Φτανεις στον τοπο σου ξανα, κοιταζεις τα παιδια σου. Αλλο εδω, αλλο εκει, τρεχουνε σαν μικρουλια. Το βλεμμα αγαπη γεμισε, αναμεικτο με πονο. Καλεις τις κορες τις τρανες να παρεις δυναμη, κουραγιο, θαρρος. Ερχεται πρωτη η θρακη σου, ακολουθει η μακεδονια, η ηπειρος, η στερεα, η πελοπονησος, η θεσαλια. Να και η κρητη μανα μου, και τα νησια σου ολα, μα καποια λειπουν τωρα δα. Μετρας ξανα, ξαναμετρας μα λειπουν κι αλλα θεε μου, που ειναι τα παιδακια μου αναφωνεις με πονο. Ο ποντος, βορεια ηπειρο, μικρα ασια, κυπρο, βγαζεις φωνη με σπαραγμο που ειστε παιδια μου αγαπημενα? Και τοτε βλεπεις μανα μου το αιμα να κυλλαει και να ζηταει εκδικηση απο τους υπολοιπους. Γονατισες και κλαις, λυγμος παραπονο θλιψη. Μοιρολογας μανουλα μου και δεν παρηγοριεσαι.. Και ξαφνου απο τα βαθη της καρδιας κραυγη μεγαλη βγηκε, πονο δηλωνει, μαρασμο, αγαπη αναμεικτη με οργη. Κοιτας στο υψος του ολυμπου, αδειο τον βλεπεις παλι, γυριζει το κεφαλι σου στου ουρανου τα καλη. Κραυγη, μεγαλη , σπαραγμος βγαινει απο την ψυχη σου και τους θεους καλεις ξανα να ερθουν παλι πισω. Δια πατερα των θεων που ειναι ο κεραυνος σου να τον εριξεις χαμηλα να καψεις τον εχθρον σου? Και συ πανεμορφη Αθηνα, γιατι αφησες την πολη, που την μιαναν οι εχθροι και οι ατιμοι μογγολοι? Απολλωνα το φως σου πια δεν λαμπει εδω περα. Γιατι εφυγες και αφησες στο σκοτος τους θνητους σου? Αρτεμη., Ερμη,και Δημητρα, Ηφαιστε, Ποσειδωνα, υπεροχη Αφροδιτη και Ηρα και Εστια!
Φωναζεις και ωρυεσαι και απαντηση δεν παιρνεις. Καλλεις τον Αρη τον Θεο τον φοβερο τον μεγα, να αντριωσει τους λεβεντες του να ερθουνε για μαχη. Και αφου κανεις δεν απαντα αλλαζεις την φωνη σου και το Θεο παρακαλεις απο τα βαθη της ψυχης σου. ΘΕΕ του ουρανου, της γης, του συμπαντος του ηλιου δεν βλεπεις δα τι γινεται, εφυγες η σωπαινεις? Και συ κυρα μου Παναγια, προστατιδα της Πολης, γιατι αφησες τον τοπο σου και τον ρημαξαν ολοι? Και αρχιζεις να μοιρολογας με πονο και με δακρυ, χτυπωντας σου τα στηθη σου και με λυγμους φωναζεις. Αυτην την γη την ποτισαν με αιμα τα παιδια μου. Αιμα ηρωικο αιμα ανδρειωμενο αιμα δοξασμενο. Αυτος ο αερας γεμισε με γνωση και σοφια και ολα αναδειχτηκαν απ τα δικα μου τεκνα. Σ΄αυτην την γη κατοικησαν θεοι, θεες και νυμφες. Γεννησαν τους ημιθεους, τους κανανε αθανατους. Και φευγοντας αφησανε κληρονομια μεγαλη. Που ειναι ο πλουτος μας παιδια βροντοφωναζει η δολια, που ειναι οι γενναιοι μου και τα παιδια μου ολα; Ανανδροι, απολιτιστοι, αγροικοι, αλητες ολοι τους φαγατε αλυπητα! Θεε μου, τους σκορπισαν, τους διελυσαν, τους πολεμησαν ολους Μα μεσα στον γλυκο σου κορφο μανα μου, ξυπνουν ξανα, σιγα αλλα σταθερα, οι απογονοι των ηρωων σου. Τα παιδια σου που τοσα χρονια καταπιεζμενα απο τους προδοτες και φονιαδες των λαων αρχιζουν να υψωνουν το αναστημα τους.