Οκ, είμαστε οργισμένοι. Κι εγώ οργισμένος είμαι. Κι έχουμε οι περισσότεροι από μας, που καθημερινά αγκομαχάμε στην ανηφόρα, κάθε δίκιο να είμαστε οργισμένοι. Ναι, είναι δικαιολογημένη η οργή μας. Παραδικαιολογημένη μάλιστα. Λέω κι εγώ μες το θυμό μου ότι θα πάρω σανίδα βρεμένη, στυλιάρι απ' το Καπάνι και χίλια δυο. Αλλά…Αλλά μέχρι τι δικαιολογεί η δικαιολογημένη οργή; Ποιος θα το απαντήσει αυτό;
Φανταστείτε την εικόνα: Βλέπουμε έναν να περνάει αμέριμνος στον δρόμο. Και είναι ένας από αυτούς που τόσα χρόνια μας λένε τα ίδια ψέμματα, μας παίρνουν την ψήφο, και κάνουν τα αντίθετα από αυτά που μας υποσχέθηκαν και τους ζητήσαμε. Που μας έχουν λιώσει στην λιτότητα (από τότε που ήμουνα 15 χρονών, ε, αμάν ρε παιδιά), μας έχουν πήξει στον φόρο και στην περαίωση. Που πέρνουν δάνεια κρυφά από μας και μας στέλνουν τώρα τον λογαριασμό. Που ενώ ξέρουν ποιοι είναι οι βρωμιάρηδες μεταξύ τους, δεν έστειλαν κανέναν στον εισαγγελέα. Που τους πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις για τέσσερα χρόνια δουλειά, πλουσιοπάροχες. Που ενώ, τούτη την έσχατη στιγμή, καμώνονται στις τηλεοράσεις μας ότι συναισθάνονται την τεράστια ευθύνη τους διαχρονικά για το χάλι στο οποίο οδήγησαν μια κοινωνία, μια οικονομία και έναν λαό, πάλι τα ίδια και τα ίδια κόλπα κοιτάνε να κάνουν. Να μας πάρουν την ψήφο και μετά …μην τον είδατε τον Παναή. Αγύριστα μυαλά.
Ναι λοιπόν, ένας από αυτούς. Και τον βλέπουμε να περνάει αμέριμνος τον δρόμο. Και γυρίζει το μάτι μας.
Ε, και;
Τι θαρρούμε δηλαδή ότι νομιμοποιούμαστε να κάνουμε; Να πάμε και να του ανοίξουμε το κεφάλι; Μήπως να κάνουμε τίποτε χειρότερο; Σωπάτε πατριώτες. Ποιος μας δικαιολογεί; Η οργή μας; Από πότε;
Και ποιος αποφάσισε ότι ο εν λόγω είναι ένοχος;
Μόνος του ένας δικαιλογημένος οργισμένος το αποφάσισε;
Μήπως ήταν και τα κολλητάρια του μαζί;
Δικάσανε τον άνθρωπο και βγάλανε απόφαση;
Κι επιμετρήσανε και την ποινή;
Δηλαδή, αν εμένα αυτός ο οργισμένος δεν με χωνεύει, λέω αν, διότι είμαι πολύ συμπαθής άνθρωπος (lol), και με δει να περνάω εγώ τον δρόμο, θα μπορεί να με δικάσει εν μέσει οδώ, και να εκτελέσει και την απόφαση, έτσι γιατί θέλει και του κάπνισε; Θα είμαι στο έλεος της οργής του;
Θά 'θελες νά 'σουν εσύ αναγνώστη μου στο έλεος της οργής κάποιου; Θα 'θελες; Το σπίτι σου; Η γυναίκα σου; Τα παιδιά σου;
(ξανα)-Σωπάτε πατριώτες. Ποιος τα λέει αυτά; Σε ποιο εγχειρίδιο δημοκρατίας τους βρήκαμε γραμμένους τέτοιους πρωτογονισμούς; Εχουμε σταθεί να σκεφτούμε που οδηγεί αυτή η δικαιολόγηση της δικαιολογημένης οργής, μέχρις αυτού του σημείου;
Στην ζούγκλα οδηγεί. Οπου ο κάθε εμπαθής θα βαφτίζει αυτόν ή αυτούς που δεν χωνεύει, ως μέλος αυτής της ολέθριας παρέας που κατέστρεψε την πατρίδα μας, θα τον δικάζει και θα εκτελεί και την απόφαση. Κι ενώ μπορεί να πρόκειται για κάποιον ΑΘΩΟ που απλώς είναι ανταγωνιστής του που του 'φαγε μια καλή δουλειά προχθές ή καμμιά ωραία γκόμενα όταν ήταν νέοι. Κατρακύλα χωρίς χειρόφρενο δηλαδή.
Είναι άλλο πράμα να σταθείς ακλόνητος μαζί με χίλιους πατριώτες σου μέσα στο κρύο και στα χημικά της ΕΛΑΣ (λίγο κράττει παιδιά, εργαζόμενοι και έλληνες είσαστε κι εσείς, λίγο κράττει γιατί και ασθματικούς έχουμε και καρδιακούς έχουμε που θέλουν κι αυτοί να διαμαρτυρηθούν, από την οποία διαμαρτυρία θα βγείτε κι εσείς κερδισμένοι, ήρεμα, όλοι έλληνες είμαστε), και να φωνάξεις μέχρι να σου βγουν οι αμυγδαλές, ότι ξέρεις την φαυλότητα του συστήματος και απαιτείς να κάνει το δικό σου και όχι το δικό του. Να απαιτήσεις αλλαγές.
Και είναι άλλο πράμα να ανοίξεις του κεφάλι ενός αφελούς, όποιος κι αν είναι, κι απροστάτευτου ουσιαστικά συνανθρώπου μας. Κι ας είναι κι ο χειρότερος μεταξύ μας.