Οι αποκλεισμοί στα προγράμματα της ανθρωπιστικής παιδείας και η συμφωνία της Μπολόνια για τον περιορισμό των γενικών γνώσεων. Άπληστες για οικονομική επιτυχία, οι χώρες και τα εκπαιδευτικά συστήματά τους εγκαταλείπουν με απερισκεψία κάποιες ειδικές γνώσεις απαραίτητες για την επιβίωση των δημοκρατιών.Οι γενικές σπουδές και οι τέχνες συνεχώς χάνουν έδαφος, τόσο στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση όσο και στο πανεπιστήμιο, σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου.
Τα εργαστήρια πιο ελκυστικά από τις βιβλιοθήκες.
Εκπαίδευση «φαστ-φουντ»: κατάργηση γενικών σπουδών για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της αγοράς εργασίας Αν υπερισχύσουν όλα τα παραπάνω, πολλές χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο σύντομα θα παράγουν γενιές χρήσιμων μηχανών, υπάκουων και τεχνικά εξειδικευμένων, αντί για ολοκληρωμένους πολίτες, ικανούς να συλλογίζονται μόνοι τους, να αμφισβητούν τις παραδόσεις και να αντιλαμβάνονται την έννοια του κόπου και των επιτευγμάτων των άλλων.
Τον περασμένο Απρίλιο το Πανεπιστήμιο του Middlesex της Βρετανίας ανήγγειλε το κλείσιμο του Τμήματος της Φιλοσοφικής. Ευτυχώς η διεθνής κινητοποίηση εμπόδισε αυτό το σχέδιο καθώς αποφασίστηκε τελικά η μεταφορά του Τμήματος αυτού σ' ένα άλλο ανώτατο ίδρυμα. Η προώθηση στα πανεπιστήμια αλλά και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γνωστικών αντικειμένων που εξασφαλίζουν σε μαθητές και φοιτητές άμεση θέση στην αγορά εργασίας γίνεται σε βάρος κάποιων άλλων μαθημάτων και προς όφελος, βεβαίως, των αγορών. Η αρχή έγινε με την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών σε πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και ακολούθησε ο περιορισμός και άλλων μαθημάτων, όπως της λογοτεχνίας, της ιστορίας, των τεχνών που προσέφεραν, πολλά χρόνια τώρα, γενικές γνώσεις απαραίτητες για τη διαμόρφωση του πνεύματος των νέων ανθρώπων, της καλλιέργειάς τους, της έκφρασης όλων των ικανοτήτων τους, αλλά και του μέλλοντος της δημοκρατίας γενικότερα.
Έτσι λοιπόν, εκτός από την οικονομική κρίση, αντιμετωπίζουμε σήμερα και την κρίση στα εκπαιδευτικά συστήματα σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών χωρών, αφού η τάση αυτή για περιορισμό των γενικών γνώσεων έχει συμφωνηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο με τη Συμφωνία της Μπολόνιας το 1999 και από τις μετέπειτα αναθεωρήσεις της. Την προσοχή μας σε αυτό το θέμα εφιστά η Αμερικανίδα φιλόσοφος Martha Nussbaum στο νέο της βιβλίο «Not for profit: Why Democracy Needs the Humanities».
«Σήμερα βιώνουμε μια κρίση ευρέος φάσματος και διεθνούς κλίμακας», λέει σε κείμενό της σε αμερικανική εφημερίδα, το οποίο αναδημοσιεύει το περιοδικό «Κουριέ Ιντερνασιονάλ» σ' ένα μεγάλο αφιέρωμά του: «Δεν μιλώ για την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008. Μιλώ για μια κρίση που περνά απαρατήρητη, η οποία όμως μακροπρόθεσμα μπορεί να αποβεί πολύ πιο επικίνδυνη για το μέλλον της δημοκρατίας: μια πλανητική κρίση παιδείας.
Βαθιές ανατροπές συντελούνται σε όσα οι δημοκρατικές κοινωνίες διδάσκουν στους νέους και δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί το μέγεθός τους. Άπληστες για οικονομική επιτυχία, οι χώρες και τα εκπαιδευτικά συστήματά τους εγκαταλείπουν με απερισκεψία κάποιες ειδικές γνώσεις απαραίτητες για την επιβίωση των δημοκρατιών. Αν υπερισχύσει αυτή η τάση, πολλές χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο σύντομα θα παράγουν γενιές χρήσιμων μηχανών, υπάκουων και τεχνικά εξειδικευμένων, αντί για ολοκληρωμένους πολίτες, ικανούς να συλλογίζονται μόνοι τους, να αμφισβητούν τις παραδόσεις και να αντιλαμβάνονται την έννοια του κόπου και των επιτευγμάτων των άλλων.
Σε ποιες ανατροπές αναφέρομαι; Οι γενικές σπουδές και οι τέχνες συνεχώς χάνουν έδαφος, τόσο στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση όσο και στο πανεπιστήμιο, σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Θεωρούμενες από τους πολιτικούς άχρηστα ενδιαφέροντα σε μια στιγμή που οι χώρες πρέπει να αποτινάξουν ό,τι περιττό, ώστε να παραμείνουν ανταγωνιστικές στην παγκόσμια αγορά, αυτά τα γνωστικά αντικείμενα εξαφανίζονται με μεγάλη ταχύτητα από τα εκπαιδευτικά προγράμματα αλλά και από το μυαλό και την καρδιά γονιών και μαθητών. Επίσης υποχωρούν και όλες οι ανθρωπιστικές και οι κοινωνικές επιστήμες, καθώς οι χώρες αναζητούν το βραχυπρόθεσμο κέρδος καλλιεργώντας χρήσιμες και εφαρμόσιμες ικανότητες προσαρμοσμένες σε αυτόν τον στόχο.
Αναζητούμε αγαθά που μας προστατεύουν, μας ικανοποιούν και μας ανακουφίζουν -αυτό που ο Ινδός συγγραφέας και φιλόσοφος Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ αποκαλούσε «το υλικό μας κάλυμμα»-, ωστόσο, φαίνεται πως λησμονούμε τις ικανότητες της σκέψης και της φαντασίας που μας κάνουν ανθρώπους, των συναισθηματικών μας σχέσεων και όχι μόνο των ωφελιμιστικών.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, εξαρτιόμαστε όλοι από πρόσωπα που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ. Τα προβλήματα που έχουμε να επιλύσουμε -είτε είναι οικονομικά, είτε οικολογικά, είτε θρησκευτικά ή πολιτικά- είναι πλανητικής κλίμακας. Κανείς μας δεν ξεφεύγει από αυτή την παγκόσμια αλληλεξάρτηση. Επομένως, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια όλου του κόσμου έχουν ένα τεράστιο και επείγον έργο: να καλλιεργήσουν στους φοιτητές την ικανότητα να θεωρούν τον εαυτό τους μέλος ενός ετερογενούς κράτους (όλα τα σύγχρονα κράτη είναι ετερόκλητα) και ενός ακόμη πιο ετερογενούς κόσμου και να έχουν μια κάποια αντίληψη της Ιστορίας και του χαρακτήρα των διαφορετικών ομάδων που τον κατοικούν.
Αν η γνώση δεν αποτελεί εγγύηση καλής συμπεριφοράς, η άγνοια είναι σχεδόν σίγουρα εγγύηση κακής συμπεριφοράς